Χρέωσε την κρατική ανεπάρκεια στους δασκάλους

Του Σπύρου Σωτηρίου

Την περασμένη Παρασκευή, τη μέρα δηλαδή που ο Υπουργός Παιδείας κορύφωσε την αντιπαράθεσή του με τους δασκάλους, κτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο διευθυντής του σχολείου που φοιτά το δικό μου παιδί. Συζητήσαμε αρκετή ώρα για ένα θέμα που αφορά το δικό μου παιδί.

Για το δικό μου παιδί κάνουμε αρκετές συζητήσεις και με τη δασκάλα του. Αυτοί οι άνθρωποι αφιερώνουν αρκετό εξωδιδακτικό χρόνο για το δικό μου παιδί, το οποίο αγκαλιάζουν με αγάπη και πραγματική έγνοια. Δεν θα επεκταθώ στο τι έκαναν και τι κάνουν οι δάσκαλοι για το δικό μου παιδί, χωρίς να έχουν καν υποχρέωση βάσει των κανονισμών λειτουργίας του σχολείου.

Ούτε το τι κάνουν για τα υπόλοιπα παιδιά και πόσο σημαντικοί είναι οι δάσκαλοι στη ζωή τους. Θα προσθέσω απλά την αναφορά του παιδιού μου ότι «η δασκάλα είναι η δεύτερη μου μάμα κι ο διευθυντής ο δεύτερος μου πατέρας».

Είμαι εξ εκείνων που δεν παρασύρομαι στην ισοπέδωση των εκπαιδευτικών και δεν θα πέσω στην παγίδα κανενός υπουργού που προσπαθεί να μετακυλήσει τις ευθύνες του ανεπαρκούς κράτους στους ώμους των δασκάλων.

Δεν εξιδανικεύω την κατάσταση. Υπάρχουν ασφαλώς και ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί, και ανεπαρκείς γιατροί, όπως δηλαδή υπάρχουν ανεπαρκείς σε όλα τα επαγγέλματα. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των δασκάλων ασκεί ένα λειτούργημα για την κοινωνία, για τα παιδιά μας. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ένας καλός δάσκαλος είναι πολύ πιο σημαντικός στη ζωή ενός παιδιού από ένα κακό γονιό.

Αν το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να αποβάλει τους κακούς δασκάλους, αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για την οποιαδήποτε κρατική ανεπάρκεια και δεν μπορεί να εκφράζει ολόκληρο τον κλάδο.

Σήμερα συζητάμε ακόμα στη σκιά του τραγικού θανάτου ενός 10χρονου μετά από κτύπημα στη σχολική αυλή. Δεν μάθαμε ακόμα λεπτομέρειες για το πώς κτύπησε. Γνωρίζουμε όμως τους «ενόχους» που μας έδειξαν δύο υπουργοί.

Ένας δάσκαλος και δύο γιατροί «φταίνε» για το θάνατο του μαθητή. Αυτό είναι το «πόρισμα» της επόμενης μέρας. Και εν συνεχεία αυτής της στοχοποίησης, μια κοινωνία που βράζει ζητά δικαιοσύνη και άθελά της πέφτει στην παγίδα να επικρίνει συλλήβδην όλους τους δασκάλους και όλους τους γιατρούς.

Για την ανεπάρκεια του κράτους ούτε λόγος. Δεν συζητάμε για το γεγονός ότι τα πλείστα σχολεία έχουν πρόβλημα με τις κτιριακές τους εγκαταστάσεις. Ενώ για παράδειγμα σε άλλες χώρες αντικατέστησαν το πρέμιξ με ταρτάν, στις δικές μας σχολικές αυλές τα γήπεδα μπάσκετ -εκεί όπου υπάρχουν- εξακολουθούν να είναι κατασκευασμένα με άσφαλτο, όπως κατασκευάζονταν τις δεκαετίες ’60 και ’70.

Αυτές είναι οι «τεχνικές προδιαγραφές», λέει το Υπουργείο Παιδείας, λες και απευθύνεται σε εξωγήινους. Σαν να και εμείς δεν σπάσαμε κεφάλια, χέρια, πόδια στην άσφαλτο που παίζαμε μπάσκετ ως μαθητές.

Προφανώς και δεν θα βάλουμε τα παιδιά μας σε γυάλες, αλλά το κράτος οφείλει να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους εντός των σχολικών μονάδων και όχι να εφευρίσκει μπαλωματικές οικονομικές λύσεις για όλα τα ζητήματα, και ειδικότερα… όχι να μετακυλίει τις ευθύνες του σε άλλους.