Δεν ήξεραν. Εγώ ήξερα

Της Πέρσας Πολυβίου

 

Γνωρίζουμε όλοι πόση χαρά μπορεί να δώσει στα μικρά παιδιά ένα αεροπλάνο που πετά στον ουρανό. Το ίδιο και στα παιδιά μου. Δεν αποτελούν εξαίρεση.

Αυτό λοιπόν συνέβηκε την περασμένη Κυριακή, όταν κατά τη διάρκεια της απογευματινής μας βόλτας έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό κάτι… αεροπλάνα. Και των τριών τα βλέμματα, λογικό, στράφηκαν στον ουρανό. Εγώ αμέσως κατάλαβα. Γνώριζα από πριν πως κάποιοι γιόρταζαν τη μέρα εκείνη, είχαν επέτειο, κάποιοι έστηναν πανηγύρι και υπερηφανεύονταν για το ψεύτικο «κράτος» τους. Ήταν εις γνώσιν μου ότι την ίδια εκείνη ώρα αυτοί οι κάποιοι ασελγούσαν πάνω το Βαρώσι και φυσικά κατανόησα και το ρόλο που είχαν να επιτελέσουν τα μαχητικά αεροσκάφη.

Όλα αυτά… εγώ. Εγώ τα ήξερα. Τα παιδιά δεν ήξεραν.

Επικράτησε χαρά και ενθουσιασμός. Όταν δε τα αεροπλάνα άρχιζαν να χαράσσουν τον ουρανό, ο ενθουσιασμός έγινε ακόμα πιο μεγάλος, η χαρά απερίγραπτη. Η «ζωγραφιά» που μας χάρισαν ήταν ένα μισοφέγγαρο με ένα αστέρι δίπλα του. Τα παιδιά δεν ήξεραν.

Δεν ήξεραν ότι αυτό το αστέρι δεν πρόκειται ποτέ να τους εκπληρώσει μια ευχή, πως δεν βρισκόταν εκεί για να δώσει χαρά, πως δεν μπορούσε να φωτίσει, παρά μόνο να μολύνει τον ουρανό τους. Εγώ όμως ήξερα. Και δεν μπορούσα να μοιραστώ τη χαρά τους, ούτε όμως να κλέψω από αυτήν. Όπως δεν μπόρεσα να διαχειριστώ μια τέτοια ειρωνεία ή να αποκαταστήσω την αλήθεια.

Θα έρθει η μέρα όμως που θα την μάθουν, θα την ψάξουν, θα τους την εξιστορήσουμε. Και η αλήθεια, δυστυχώς, είναι πως φταίμε κι εμείς. Πως αυτή η σημαία δεν εμφανίστηκε στους ουρανούς μας από μόνη της. Πως βάλαμε και συνεχίζουμε να βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας. Με την απραξία και τον εγωισμό μας. Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά πως και οι δικοί μας χειρισμοί μάς κατέστησαν απλούς θεατές και μας έδωσαν ως μόνη επιλογή να βλέπουμε τα προκλητικά θεάματά τους και να ακούμε τις προκλητικές δηλώσεις τους από… χαμηλά. Θα πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά πως αυτό το μισό φεγγάρι κρατά χρόνια τώρα την ίδια την πατρίδα τους μισή.

Μέχρι τότε, μόνη ελπίδα είναι εμείς οι ίδιοι να δώσουμε τις απαντήσεις στα παιδιά και να μην τους τις δώσει η ίδια η ζωή, το ίδιο τους το μέλλον, το οποίο προβλέπεται ζοφερό.

Μέχρι τότε ελπίδα μας θα είναι αυτά τα αεροπλάνα να μην χαράξουν ποτέ την ψυχή τους παρά μόνο τον ουρανό τους…

Μέχρι τότε όμως, θα ξέρω πως εξαρτάται και από εμάς να τους παραδώσουμε έναν καθαρό ουρανό.