Του Δημήτρη Παλμύρη
Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους. Διαδηλώνουν για την κλιματική αλλαγή. Καλά κάνουν. Είμαστε μαζί τους. Όμως την ίδια ώρα που προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από πολιτικά κινήματα του «παρελθόντος», τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω στον ίδιο τοίχο που τα προηγούμενα κινήματα έσπασαν τα μούτρα τους.
Ζητούν λοιπόν αλλαγή πολιτικής σε ό,τι αφορά τα περιβαλλοντικά. Από τις κυβερνήσεις και την Πολιτεία συνολικά. Όμορφα. Αυτές οι πιέσεις που απευθύνονται σε κυβερνήσεις και πολιτειακούς θεσμούς θα σημαίνουν, ίσως, κάποτε, κάποια μέτρα. Μπράβο. Στόχος επετεύχθη; Όχι. Γιατί αυτά τα μέτρα θα πρέπει αύριο οι βουλευτές και κυβερνώντες (κάποιοι με όρεξη να αγωνιστούν και άλλοι απλά για τους τύπους) να τα συμβιβάσουν με τις ανάγκες της οικονομίας. Και, ω τι έκπληξη, η οικονομία δεν συμβιβάζεται ολοκληρωτικά με τις περιβαλλοντικές πολιτικές. Άντε ορισμένοι που τα επένδυσαν στην «πράσινη» οικονομία. Που και αυτή δεν γίνεται στη βάση του τι θα επιδιώκαμε σαν κοινωνία για το περιβάλλον, αλλά το τι θα βγάλει ο άλλος. Και αν νομίζουμε πως δεν πειράζει αφού εξυπηρετείται ο πράσινος στόχος ας βγάλει και κέρδος, τότε γελιόμαστε. Γιατί ο στόχος είναι το κέρδος και η «παράπλευρη επιτυχία» της «πράσινης ανάπτυξης» σήμερα επιτυγχάνεται, αύριο όχι. Τους μετόχους νοιάζει το μέρισμα.
Όπως δεν νοιάζει κάτι άλλο εκτός από το μέρισμα, αυτόν που επενδύει στα ορυκτά καύσιμα, που παραμένει ο πιο ισχυρός παράγοντας. Ούτε νοιάζει αυτόν που θέλει να χτίσει πύργους, ούτε νοιάζει αυτόν που θέλει να κάνει τον Ακάμα μια νέα Αγία Νάπα. Ούτε ενδιαφέρεται η πολυεθνική να σου πληρώνει φόρους για να κάνεις εσύ μέσα μαζικής μεταφοράς και ποδηλατόδρομους. Ούτε εγώ με το μισθό-ψίχουλα και τα ατέλειωτα ωράρια, έχω τόσο πράσινη συνείδηση, που να δεχθώ να μου φορολογήσεις τη βενζίνη ως αντικίνητρο ενάντια στη χρήση του αυτοκινήτου μου. Ειδικά όταν δεν μου προσφέρεις ούτε τα μέσα ούτε τις υποδομές ούτε το χρόνο ούτε το χρήμα να έχω πράσινη «συμπεριφορά».
Και ποιος θα τα επιλύσει όλα αυτά τα «αντικρουόμενα συμφέροντα» που είναι το πραγματικό εμπόδιο στο να σώσουμε τη ζωή μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη; Τα ηθικολογικά συνθήματα; Θα δακρύσει τότε ο επιχειρηματίας και μετανοημένος θα πει «ήμαρτον, δεν θα ξαναχτίσω πάνω στη θάλασσα»; Η «απεργία» στα σχολεία θα πληγώσει τα ευγενή του αισθήματα για την παιδεία των νέων;
Μήπως τότε, λέω εγώ, θα πρέπει μέσα στους «πράσινους στόχους» να ζητήσουμε και άρση των «αντικρουόμενων συμφερόντων»; Μήπως να απαλλάξουμε συλλογικά τον καημένο τον κεφαλαιοκράτη από το βάρος του να διαλέξει ανάμεσα στο κέρδος του και το περιβάλλον; Ας στείλουμε αυτούς που ελέγχουν την Οικονομία διακοπές να χαλαρώσουν και ας αναλάβει η κοινωνία συλλογικά τι πράσινη πολιτική θέλει να κάνει. Και με αυτόν το σκοπό ας κάνουμε και τις ανάλογες απεργιακές Παρασκευές.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
