Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

Του Κώστα Α. Κωνσταντίνου

Όταν ένας γίγαντας καταρρέει, ή όταν κάτι το μεγάλο γκρεμίζεται, πολλοί είναι που επωφελούνται. Με την ίδια λογική όταν το δένδρο της δημόσιας υγείας αρχίσει να καταρρέει, αυτοί που επωφελούνται είναι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επενδυθεί στον τομέα. Δεν μπορεί -βλέπετε- ο ασθενής να μείνει χωρίς γιατρό, χωρίς περίθαλψη, δίχως θεραπεία. Μήπως το δρόμο του δρυός ή της δημόσιας υγείας ακολουθεί η δημόσια εκπαίδευση; Μήπως ήγγικεν η ώρα που η ιδιωτική εκπαίδευση θα αρχίσει να τσιμπάει καινούργιους μαθητές ένα προς ένα; Μια πρόταση του προέδρου του ΔΗΣΥ για το μέλλον της εκπαίδευσης στην Κύπρο ήρθε για να ταράξει τα νερά δημιουργώντας ερωτήματα για τα οποία οφείλονται απαντήσεις.

Τι μας είπε ο Αβέρωφ Νεοφύτου; Και μάλιστα –προσέξτε, έχει σημασία το πώς, πού, πότε, γιατί- μιλώντας στην Ημερίδα της Ομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων των Σχολείων Ιδιωτικής Εκπαίδευσης;

«Όσον αφορά το ζήτημα», είπε, «της μεγάλης εξοικονόμησης δημοσίων πόρων από την επιλογή της ιδιωτικής εκπαίδευσης, είναι ένα θέμα που είναι καιρός να μπει στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης για την Παιδεία». «Το κράτος», κατά τον ίδιο τον κ. Αβέρωφ, «θα μπορούσε να στηρίξει την ιδιωτική Παιδεία και να παρέχει κίνητρα προς τους γονείς να την επιλέγουν, ώστε από τη μια να εξοικονομούνται διαθέσιμοι πόροι του κράτους και να ανεβάζουμε την ποιότητα της παρεχόμενης Παιδείας για τα παιδιά μας από την άλλη». Κατά τη λογιστική λογική του κ. Νεοφύτου η πρόταση αυτή είναι το απόλυτο win win. Το κράτος ξοθκιάζεται λιγότερο, οι ενδιαφερόμενοι ιδιωτικοί οργανισμοί αυξάνουν το μερίδιό τους στην πίτα της εκπαίδευσης, αφού λάβουν το αζημίωτο, και μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Το νόμισμα της λογιστικής αυτής λογικής δεν παύει να έχει και την άλλη του όψη. Η οποία δεν αποτελεί win-win αλλά κατάσταση win-lose.

Το κράτος κλείνει τη στρόφιγγα στα δημόσια σχολεία, όπως έγινε και στα δημόσια νοσοκομεία, ανοίγοντας παράλληλα τα δημόσια ταμεία σε κάποιους ιδιώτες. «Wow», που θα έλεγε και ο τρισμέγιστος Βαρουφάκης. Σε μια περίοδο που η Υγεία και η Παιδεία ζουν στον αστερισμό της αγοράς υπηρεσιών, σε ένα κόσμο που το μοναδικό ωφέλημα των εργαζομένων είναι ο μισθός –δεν δικαιούνται να αρρωστήσουν, βάζουν μόνοι τους τις εισφορές τους- ο πολύς κ. Νεοφύτου ανοίγει συζήτηση για ποιους διαθέσιμους πόρους ακριβώς;

Και κάτω από ποιες διαδικασίες θα ανοίξουν τα ταμεία του κράτους στους ιδιώτες; Και πόσοι είναι οι συμπολίτες μας που μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο ιδιωτικό σχολείο;

Υ.Γ.: Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της FΙΑΤ.