Εχουμε πολλά υπάρχοντα, αλλά λιγότερες αξίες

Της Ελπις Γεωργίου

Αναρωτιέμαι πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους και να κατανοήσουμε ότι βαδίζουμε στην καταστροφή. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου μας έχουν καταδικάσει στη σκλαβιά (όσο κι αν αυτό μπορεί να το θεωρείτε ακραίο) και στην αποχαύνωση. Βλέπουμε μια γενιά να ικανοποιείται με την εικονική πραγματικότητα και να τρέχει να μαζεύει Pokémon ή να στοιβάζεται στην ουρά για να μπει σε ένα καινούργιο κατάστημα (επώνυμη αλυσίδα βλέπετε) λες και αυτό θα κλείσει σε ένα μήνα και δεν θα έχουν ρούχα ή παπούτσια να φορέσουν. Βλέπεις ανθρώπους να βυθίζονται στα κινητά και να μιλάνε στον διπλανό τους ή στον/στη σύντροφό τους μέσα από το διαδίκτυο, ενώ ο ένας κάθεται δίπλα στον άλλο. Βέβαια αυτά συμβαίνουν στις δικές μας «πολιτισμένες χώρες»… Βλέπετε κάποιοι άλλοι δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια γιατί αυτοί που τους διαφεντεύουν, αφού δεν μπόρεσαν να τους υποδουλώσουν μέσω της οικονομίας, τους σκοτώνουν και προχωρούν με τα σχέδιά τους ανενόχλητοι!

Επειδή πάντα λέμε ότι όταν κάποιος μπορέσει να δει τα μάτια και να διαβάσει την ψυχή των μικρών παιδιών, τότε μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις δύο παιδιών του δημοτικού όταν τους ζήτησαν να γράψουν μια έκθεση με τίτλο: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Το ένα παιδί έγραψε λοιπόν πως όταν μεγαλώσει δεν θέλει να είναι πολύ φτωχό! Θέλει να έχει ένα μικρό σπίτι και λίγο φαγητό… Καταλάβατε τι θέλει αυτό το παιδί; Απλώς να μην είναι πολύ φτωχό! Εδώ καταντήσαμε τα παιδιά μας… τα παιδιά όλων…

Το 2ο παιδί έγραψε τα εξής: Εγώ δεν θέλω να γίνω ούτε γιατρός ούτε δικηγόρος ούτε δάσκαλος… Θέλω απλώς να γίνω ευτυχισμένος!

Ντρέπομαι και θυμώνω! Πώς επιτρέψαμε να υπάρχουν παιδιά που αισθάνονται έτσι; Γιατί δεν αντιδρούμε; Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε πως αν έστω και ένα παιδί κάπου στον κόσμο κλαίει, τότε σημαίνει ότι έχει αποτύχει ο πολιτισμός μας!

Εχουμε αποτύχει και έχουμε αποτύχει οικτρά!

Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια, να ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Και επειδή εκτός από τα παιδιά σοφοί είναι και οι γέροντες, σας παραθέτω τι είπε σε έναν δημοσιογράφο μια γιαγιούλα από ένα χωριό στην Ελλάδα:

ΑΚΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ

κάνατε μεγάλα σπίτια αλλά μικρότερες οικογένειες,

πάτε στο φεγγάρι αλλά δεν πάτε στον γείτονα,

κατακτήσατε το διάστημα αλλά καταστρέφετε τη γη,

έχετε περισσότερες γνώσεις αλλά λιγότερη κρίση,

έχετε πολλά υπάρχοντα αλλά λιγότερες αξίες,

πλατύτερους δρόμους αλλά και στενότερα μυαλά,

έχετε περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο,

αγαπάτε σπάνια, ζηλεύετε και μισείτε συχνά, έχετε τις βιτρίνες γεμάτες αλλά τις αποθήκες της ψυχής σας έρημες, άδειες.