Έγινε κάποια αναφορά προς το άτομό μου;

Του Παναγιώτη Πενταλιώτη

«Κατήγγειλα το θέμα του parody λογαριασμού ως απλός πολίτης, στον Αρχηγό της Αστυνομίας», είπε η Υπουργός Δικαιοσύνης σε συνέντευξή της στην κρατική τηλεόραση. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να απολογηθεί.

Την ίδια στιγμή, εκλαμβάνει ως… «ταλαιπωρία» του πολίτη το γεγονός ότι η Αστυνομία μπούκαρε στο σπίτι γυναίκας, πήρε τάμπλετ, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές και ό,τι άλλες ηλεκτρονικές συσκευές είχε στην κατοχή της, με την υποψία ότι διαχειρίζεται ένα λογαριασμό-παρωδία.

Ας πάρουμε όμως την παραπάνω θέση της υπουργού από την αρχή. Υπόθεση καταγγελίας «ως απλή πολίτης». Αλήθεια, ποιος άραγε απλός πολίτης καταγγέλλει στον Αρχηγό της Αστυνομίας ένα προσωπικό του παράπονο; Από την άλλη, ποια Αστυνομία ανά τον κόσμο ασχολείται με λογαριασμούς-παρωδίες τόσο επισταμένα ώστε να βγει ένταλμα έρευνας με μόνο στοιχείο την «υποψία» εναντίον κάποιου πολίτη;

Το εξοργιστικό είναι ότι θεωρεί τα πιο πάνω που συνέβησαν «ταλαιπωρία» και εξέφρασε τη λύπη της γι’ αυτό που συνέβη. Βγήκε επίσης και πικραμένη γιατί δημιούργησαν μηδέν θόρυβο για άλλους και μεγάλη κατακραυγή για εκείνην.

Η πιο πάνω υπόθεση βέβαια δεν είναι απλά «ταλαιπωρία». Είναι μια υπόθεση κατάφωρης καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός πολίτη εξαιτίας ενεργειών της υπουργού. Είναι κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους της υπουργού. Ενήργησε «προληπτικά», όπως λέει, για να μην αναρτήσουν φωτογραφίες των παιδιών της. Αλήθεια, πώς θα ένιωθε η υπουργός, αν στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν η γυναίκα που έμπαιναν οι αστυνομικοί στο σπίτι της και έκαναν έρευνα «προληπτικά» και μόνο με την υποψία ότι διαχειρίζεται το λογαριασμό;

Την ίδια ώρα, ως «απλοί πολίτες» παρακολουθήσαμε άλλη μια φορά, «αποσβολωμένοι», «παγωμένοι», «σοκαρισμένοι» άλλη μια δολοφονία που έγινε στην Κύπρο. Άντρας σκότωσε τη γυναίκα και τον ένα του γιο, ενώ προσπάθησε να σκοτώσει και τον άλλο του γιο. Στην ίδια είδηση, υπάρχει και η πρόταση «η οικογένεια παρακολουθείτο από το Γραφείο Ευημερίας». Δεν ξέρω αν είναι πολύ σκληρό, αλλά το να «παρακολουθείται μια οικογένεια από το Γραφείο Ευημερίας», είναι κάτι σαν προπομπός κάποιου τραγικού γεγονότος. Πόσες δολοφονίες μπορούν να χωρέσουν στις λέξεις παραλείψεις, υποστελέχωση και κακή επικοινωνία μεταξύ των αρμόδιων τμημάτων του Υπουργείου;

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η αδελφή της άτυχης γυναίκας κατήγγειλε (ως απλός πολίτης) στην Αστυνομία ενδοοικογενειακή βία πριν τη δολοφονία, ωστόσο δεν ήταν υπουργός, ούτε δημιουργήθηκε κάποιος λογαριασμός-παρωδία, για να δράσει άμεσα η Αστυνομία.

Μάλιστα, η αδελφή της άτυχης γυναίκας ανέφερε ότι από την Αστυνομία την παρέπεμψαν σε μια Οργάνωση για τη Βία στην Οικογένεια. Χωρίς καν να μπουν στον κόπο, όπως φαίνεται, να διενεργήσουν οποιαδήποτε έρευνα, αφού τα θύματα ήταν ενήλικες και μπορούσαν να «φύγουν από το σπίτι»!

Αλήθεια, πώς μετρά τη σοβαρότητα μιας καταγγελίας η Αστυνομία; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να διερευνηθεί η καταγγελία της διάσημης σοσιαλιτέ υπουργού για ένα τόσο ευτελές θέμα; Γιατί δεν βρέθηκε χρόνος για να διερευνηθεί η σοβαρή καταγγελία μιας απλής γυναίκας για ενδοοικογενειακή βία;

Μην ανησυχείτε όμως, η υπουργός έδειξε το δρόμο, την επόμενη φορά που θα υπάρξει οτιδήποτε το οποίο θα θέλετε να καταγγείλετε, κάντε την καταγγελία σας απευθείας στον Αρχηγό.

Πάντα ως απλοί πολίτες.

*Θεοπούλα Τζίνη, «Παρά Πέντε», 2005