Εκπαιδευτικοί της προόδου ή των προνομίων;

Του Δημήτρη Παλμύρη

Την εκδήλωση διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών την περασμένη Παρασκευή θα την θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια. Ήταν μια στιγμή που αφαίρεσε πολλές από τις αρνητικές κηλίδες που -κακά τα ψέματα- όλοι μας βλέπουμε να λερώνουν το προφίλ τους. Σε κάθε περίπτωση το να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να αναλαμβάνουν οι ίδιοι την ευθύνη των αγώνων τους ήταν ελπιδοφόρο.

Και αυτό ακριβώς είναι πλέον και το ξεκάθαρο ζητούμενο.

Θα πρέπει τώρα να αποκτήσουν έλεγχο στο τι κάνουν και ολοκληρωμένο όραμα για το τι θέλουν. Γιατί έχουν σημαντικότατες ευθύνες οι εκπαιδευτικοί για αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο χώρο της Παιδείας. Γιατί πολλές φορές άφησαν την πάλη τους να γίνει μια καθαρά συντεχνιακή υπόθεση, μια υπόθεση με πολύ συγκεκριμένες συνήθως οικονομικού τύπου απαιτήσεις. Με άλλα λόγια στο παρελθόν κινούνταν λίγο πολύ προοδευτικά σχεδόν μόνο όταν οι μάχες που είχαν να δώσουν αφορούσαν εργασιακά ζητήματα. Αντίθετα σε ζητήματα περιεχομένου της Παιδείας και της συνολικής κατεύθυνσής της, δύο ήταν οι στάσεις τους, εξίσου απογοητευτικές: κάποιες φορές άφηναν άλλους μόνους τους να δώσουν αυτές τις μάχες πολιτικά, και οι ίδιοι προωθούσαν μια καθαρά συντεχνιακή (επαγγελματική) ατζέντα, είτε στέκονταν στο πλευρό της αντίδρασης μπλοκάροντας προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Δεν θα θυμίσω τώρα με παραδείγματα 20ετίας τη στάση των παλαιότερων συνδικαλιστικών ηγεσιών τις οποίες οι εκπαιδευτικοί επέλεγαν. Αλλά ας το πούμε έτσι: μύριζαν ελληνοχριστιανικά ιδεώδη του Χαμπιαούρη.

Τώρα όμως όπου οι φασίζοντες απειλούν πέρα από το περιεχόμενο της παρεχόμενης παιδείας και τα εργασιακά των καθηγητών, ξαναδόθηκε τόπος στο κίνημα. Ακούγοντας πάρα πολλούς εκπαιδευτικούς να εκφράζονται για τα τελευταία γεγονότα, βγάζεις το συμπέρασμα ότι στη συγκεκριμένη στιγμή το πλήγμα στα εργασιακά τους θα είναι πλήγμα και στο επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Και πράγματι συμφωνώ αλλά και τους πιστεύω.

Όμως εάν επιτέλους επιθυμούν να ασχοληθούν σοβαρά με το μέλλον του δημοσίου σχολείου, θα πρέπει αυτό που ξεκίνησαν την Παρασκευή να το κρατήσουν.

Πρέπει να δίνουν μάχη ενάντια στη συντήρηση σε κάθε ζήτημα που αφορά το μέλλον της εκπαίδευσης! Πρέπει επιτέλους να προωθήσουν ένα σχολείο της κριτικής σκέψης, ανθρωποκεντρικό, δημοκρατικό το οποίο θα αποδίδει και καλύτερα από το εξετασιοκεντρικό έκτρωμα που επικρατεί και εξαπλώνεται τώρα. Εάν όμως οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται μόνο με τα εργασιακά τους και πάλι, ε τότε να τους επιβάλλουν όχι 29 διδακτικές περιόδους μόνο, αλλά 100 τη βδομάδα. Να διδάσκουν και τις 100 ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, να χαίρονται και αυτοί, αλλά και ο Χαμπιαούρης που τους αξίζει!