Εμείς τι φταίμε με τούτον που μας έμπλεξαν;

Του Γιώργου Δεληγιάννη

Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου είναι ένα κλασικό δείγμα κυπριακής νοοτροπίας, η οποία σε παλαιότερες εποχές ήταν επικρατούσα. Εκείνης του ανθρώπου που επειδή είχε αποκτήσει μια κάποια οικονομική κυρίως ή άλλη εξουσία, είτε δοτή είτε κληρονομική, συμπεριφερόταν, δρούσε, μιλούσε με ένα απίστευτο – απύθμενο θράσος, τις πλείστες φορές άξεστα, αλλά με γνώση ότι η δύναμη που έχει θα του επιτρέψει να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει και δεν πάνε να κουρεύονται οι υπόλοιποι;

Τα παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτό για τον συγκεκριμένο μάς έρχονται από τότε που η εξουσία του (οικονομική και άλλη) περιοριζόταν σε επίπεδο επαρχίας (μητρόπολης). Θυμάστε τα «χαΐρκα» του με την άμμο που την παραλία της Τοξεύτρας.

Θυμάστε επίσης αργότερα τα άλλα κωμικοτραγικά με τον νυν Λεμεσού Αθανάσιο, τότε υποψήφιο για τη θέση, τους ψευδομάρτυρες, τον κομμωτή και τις κατηγορίες για όργια στο Άγιο Όρος και άλλα ευτράπελα. Θυμηθείτε επίσης τις υποσχέσεις του 2003-2004 ενόψει δημοψηφίσματος που έταζε «φούρνους ποξαμάθκια» σε όσους πρόσφυγες ψήφιζαν “όχι” και μετά έγιναν «της παπαθκιάς τα ξύλα».

Τα πρόσφατα φυσικά με τα τρακτέρ που θα έπιανε για να ξηλώσει τα αρχαία που το χωράφι «του» στην Πάφο, επειδή ήθελε (και εξακολουθεί φυσικά να θέλει) να κτίσει ξενοδοχείο υπερπολυτελές;

Ε, τα τελευταία του είναι η αυταρχική του ανακοίνωση ότι παίρνει ένα χώρο σημαντικότατης ιστορικής σημασίας για την πόλη της Λευκωσίας και την Κύπρο, την οικία Χατζηγιωργάκη Κορνέσιου και κάτι εκκλησίες γύρω από το παλάτι του εκεί στην Αρχιεπισκοπή και θα τα μετατρέψει λέει σε εκκλησιαστικά μουσεία.

Πρόσθετα φυσικά στο έκτρωμα εκείνο που ονομάζει καθεδρικό ναό, που ετοιμάζει εδώ και καιρό στην αυλή της Αρχιεπισκοπής, γιατί δεν τον έφταναν οι υπόλοιπες εκκλησίες που υπάρχουν. Και όταν ερωτήθηκε για τις αντιδράσεις που προέκυψαν στην πρόθεση αυτή, η απάντησή του δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη και αποδεικνύει εκείνο που αναφέρουμε στην αρχή περί νοοτροπίας.

Μιλώντας λοιπόν στο OMEGA είπε ότι όποια απόφαση και να παρθεί θα είναι δική του και ότι η πόρτα του γραφείου του είναι ανοικτή για όποιον θέλει να συζητήσει μαζί του (Τι; Αφού την απόφαση την πήρε).

Σχολιάζοντας δε τις αντιδράσεις, δεν παρέλειψε να χρησιμοποιήσει και παροιμία που κάθε άλλο παρά στον ίδιο και τη συμπεριφορά του ταιριάζει: «Στου φτωχού τα γένια, όλοι μπαρμπέρηδες», μας είπε.

Το τραγικό δυστυχώς είναι ότι αυτό το ανεκδιήγητο άτομο, δεν το υπόκεινται μόνο όσοι ασχολούνται με την Εκκλησία, θρησκεύουν ή πιστεύουν σε τι πιστεύουν.

Φορτωνόμαστε τις αποφάσεις του κι εμείς οι υπόλοιποι.