∆εν φτάνει που τους πληρώνουµε, θέλουν και…

Του Γιάννη Κακαρή

«Κάποιοι έχουν αποθρασυνθεί και γι’ αυτό είναι ανάγκη να τους δώσουµε ένα µάθηµα. Πραγµατικά είναι άνω ποταµών να ζητούν, οι «κώλοι οι τίτσιροι» ανθρώπινη διαβίωση. Τι πάει να πει θέλουν να έχουν µια στέγη για να στεγάσουν τον έρωτά τους, την οικογένειά τους ή ένα κεραµίδι για τα γεράµατα; Τι πάει να πει ότι θέλουν διασφαλισµένα δικαιώµατα και απολαβές που να ανταποκρίνονται στην εργασία που παράγουν, αλλά και στις σύγχρονες ανάγκες; Αυτά είναι πλέον ξεπερασµένα και πρέπει να ξεχάσουν ότι µπορούν να ζουν κάτω από εργασιακή ασφάλεια. Στο κάτω κάτω για το µόνο που µπορεί να φανούν χρήσιµοι είναι να µας υπηρετούν».

Αυτός θα µπορούσε να είναι είναι µονόλογος ενός αλαζόνα, ενός υπερόπτη που τον ενδιαφέρει µόνο ο εαυτός του. Μπορεί και όχι.
Ωστόσο µέσες άκρες αυτή φαίνεται να είναι η σηµερινή προσέγγιση των εργοδοτών και δη των βιοµηχάνων, που συντεταγµένα προωθούν την εξάλειψη κάθε µέσου προστασίας των εργαζοµένων.

Πλανάται πλάνην οικτρά όποιος θεωρεί πως πρόκειται να µειωθεί η επίθεση του κεφαλαίου λόγω της πρόσκαιρης ανάκαµψης της οικονοµίας. Είναι αυταπάτη να θεωρούµε ότι θα τερµατιστεί η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωµάτων ή ότι οι βιοµήχανοι θα σταµατήσουν ποτέ να ζητούν επιστροφές κεκτηµένων από τους εργαζόµενους.
Αυτά καταδεικνύει η συνεχής άρνησή τους να υπογράφουν ή να τηρούν τις συλλογικές συµβάσεις. Αυτό καταδεικνύει η απαίτηση για ποινικοποίηση των απεργιών, αίτηµα που επαναφέρουν µε κάθε ευκαιρία.

Αυτό επιβεβαιώνεται µέσα από το αίτηµά τους για άρση της µονιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων. Κάτι τέτοιο θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για τον ιδιωτικό τοµέα, αφού σε αρκετά σηµεία σήµερα το δηµόσιο αποτελεί ανάχωµα στις ορέξεις των εργοδοτών. Εξάλλου δεν το κρύβουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελεί άλλος ένας τοµέας εργαζοµένων, στον οποίο οι εργαζόµενοι θεωρείται ότι έχουν παρόµοια δικαιώµατα µε αυτά των κυβερνητικών υπαλλήλων. Όπου η τράπεζα που γιγαντώθηκε εν µια νυκτί, καρπώνοντας το µόχθο όσων έχτισαν τον Συνεργατισµό, προσπαθεί να εξαγοράσει τα δικαιώµατα των εργαζοµένων της. Προσφέροντας µονοµερώς αύξηση στο µισθό των εργαζοµένων, περισσότερη από όσα οι ίδιοι ζητούν, προσπαθούν να τους αρπάζουν τις προσαυξήσεις, την ΑΤΑ και την εργασιακή ασφάλεια.

Μη σε φοβίζει καθόλου όµως, δεν πρόκειται να σε αφήσουν να πεθάνεις. Θα σου δίνουν τόσα όσα για να είσαι σε θέση να αυξάνεις τον πλούτο τους.
Αλλιώς… άσε τον εαυτούλη σου επιµέρους και αγωνίσου. Όχι µόνος, αλλά µε τον δίπλα σου. Συλλογικά. Αυτοί το κάνουν και το ξέρεις!