Της Κάλιας Ανδρέου
Αν έχω κάτι να θυμάμαι από τη χρονιά που θα περάσει, είναι αυτή η μαύρη μπλούζα φορεμένη σε δύο σώματα. Πατέρα και κόρης, που πνίγηκαν αγκαλιά στον ποταμό Ρίο Μπράβο ή Ρίο Γκράντε -σημασία δεν έχει- στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού.
Μια φωτογραφία – γροθιά στο στομάχι, που κωδικοποιεί τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής, αποδεικνύοντας ότι η υποκρισία σύνορα δεν έχει.
Η ιστορία τους έγινε γνωστή μετά το τραγικό τους τέλος. Μια φωτογραφία σύμβολο, που θα μας θυμίζει, κάθε φορά που θα την αντικρίζουμε, την κατάντια αυτού του κόσμου, την κατάντια μας.
Όπως αργότερα είχε γραφτεί, η οικογένεια είχε ξεκινήσει από το Ελ Σαλβαδόρ με όνειρο να φτάσει στις ΗΠΑ, περνώντας μέσω του Μεξικού. Αφού διέσχισαν όλη τη χώρα, έφτασαν στο Ματαμόρος, που το χωρίζει ο ποταμός Ρίο Γκράντε από την πόλη Brownville του Τέξας. Πήγαν να κάνουν αίτηση ασύλου, αλλά η υπηρεσία ήταν κλειστή και τότε αποφάσισαν να «διακινδυνεύσουν». Άρχισαν να περπατούν κατά μήκος του ποταμού, ψάχνοντας ένα σημείο από όπου θα μπορούσαν να περάσουν απέναντι. Ο 26χρονος πατέρας, Όσκαρ Αλμπέρτο, κατάφερε να περάσει τη μικρή δίχρονη κόρη του, Άντζι Βαλέρια, στην αμερικανική όχθη. Όταν όμως ξεκίνησε να κολυμπάει προς τη μεξικάνικη πλευρά για να βοηθήσει τη σύζυγό του, η μικρή τον ακολούθησε.
Γύρισε αμέσως πίσω, έβαλε την κόρη του μέσα στην μπλούζα του για να την προστατέψει κι εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά από τον σβέρκο. Τα ορμητικά νερά τούς παρέσυραν.
Πατέρας και κόρη πνίγηκαν και βρέθηκαν αγκαλιασμένοι μπρούμυτα, να πλέουν στο νερό.
Μια χούφτα με λίγο ύφασμα. Αυτό είναι που θα θυμάμαι. Το πράσινο μπλουζάκι ανήκει στην 7 μηνών Τούκα. Από αυτό, η 5χρονη αδερφή της, Ρίχαμ, προσπαθεί να την τραβήξει μέσα από τα συντρίμμια του σπιτιού, που τα προκάλεσαν βομβαρδισμοί στη Συρία. Η Ρίχαμ δεν τα κατάφερε. Για την Τούκα δεν γνωρίζει κανένας. Τραγική φιγούρα ο πατέρας τους, λίγο πιο πίσω φαίνεται να ουρλιάζει και να κρατά το κεφάλι του τη στιγμή που βλέπει τη «μεγάλη» του κόρη να προσπαθεί να σώσει τη μικρή. Λίγα λεπτά αργότερα το κτίριο καταρρέει. Μαζί του καταρρέει κάθε προσδοκία, «γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…»
Θα θυμάμαι αυτά, και άλλα τόσα. Μα όχι όλα. Άλλωστε, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έτσι έμαθε να λειτουργεί. Να θυμάται περιστασιακά και λίγα από όλα όσα συμβαίνουν, ρίχνοντας λίγο δάκρυ στα μάτια. Έτσι, δήθεν για την «ενσυναίσθηση» και για χάριν της συγκινησιακής πανούκλας. Και μετά; Τέλος. Στα «δικά μας» και πάλι, γιατί των αλλωνών δεν μας αφορούν.
Και αν οι εξωγήινοι θα γελάσουν απόψε με τα γλέντια μας επειδή η γη -απλά- ολοκλήρωσε την περιφορά της γύρω από τον ήλιο, ας «απολαύσουμε» και εμείς λοιπόν το βόλεμά μας και από αύριο πάμε από την «αρχή».
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy