Ένας λύκος με προβιά αρνιού

Του Τάσου Περδίου

Τις επόμενες μέρες ετοιμαστείτε. Μαζί με τα κλισέ για το πνεύμα των Χριστουγέννων και κάμποση δόση από “Home Alone”, τα κανάλια μας θα έχουν δουλειές με φούντες. Οι γραφίστες ακονίζουν ήδη τα πληκτρολόγια και τις μονταζιέρες.

Στις οθόνες μας θα παρελαύνει στολισμένο με κόκκινα λαμπάκια το μήνυμα του Άγιου Βασίλη που τελικά είναι αληθινός και κατοικεί τρεις μέρες στην Πινδάρου και τέσσερις μέρες στο Προεδρικό Μέγαρο. Έκτακτο δελτίο: Η κυβέρνηση αυξάνει τις συντάξεις.

Ελπίζω οι συνταξιούχοι που θέλουν ακόμα να διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα και την απλή λογική, εάν επαληθευτεί το σενάριο που θέλει την κυβέρνηση να αυξάνει κατά 50 ευρώ τη μικρή σύνταξη, να ψάξουν τα συρτάρια τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα απόκομμα σύνταξης προ Αναστασιάδη και μια υπολογιστική μηχανή.

Μπορεί οι γκράντε καναλάρχες μας να θελήσουν να σας πείσουν ότι ο Αναστασιάδης είναι ένα υβρίδιο Ούγκο Τσάβες και Άγιου Βασίλη αλλά, διάολε, είναι απλά μαθηματικά επιπέδου δημοτικού: Πώς είναι δυνατόν να αρπάζεις από την τσέπη του άλλου 100 ευρώ, να του επιστρέφεις μετά 50 και να μοστράρεις τη φάτσα σου ως Ρομπέν των Δασών σε σύγχρονη έκδοση; Ο λογαριασμός λέει μείον πενήντα. Ή κάνω λάθος;

Ανάμεσα στις ψευτοπατριωτικές κορόνες μιας δεξιάς κυβέρνησης που έχει ισοπεδώσει το επίπεδο ζωής των πολλών στο όνομα δήθεν του κοινού καλού την ώρα που έχει απλώσει κόκκινο χαλί για να περπατά κορδωτή σαν σκεπάρνι η ελίτ του τόπου, το μόνο που χρειάζεται είναι ταξική συνείδηση και κοινή λογική. Όταν για έξι χρόνια σου έχουν πιει το αίμα, δεν γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι να σου παριστάνουν τώρα τους αιμοδότες. Και αν για τους συνταξιούχους η ανάγκη ταξικής συνειδητοποίησης είναι επιτακτική μια φορά, για τους ενεργούς εργαζομένους απαιτείται δέκα φορές και βάλε.

Στα χρόνια αυτής της κυβέρνησης έχει εφαρμοστεί η πιο βίαιη και αδίστακτη πολιτική απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και διάλυσης όλων όσων κέρδισαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι εργαζόμενοι φτύνοντας κυριολεκτικά αίμα.

Μπορεί ο Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ και ο Νικόλας να καμώνονται μπροστά στις κάμερες ότι εγκατέλειψαν τα σαλόνια και μετοίκησαν στα αλώνια αλλά εκεί κάτω, στους τόπους δουλειάς, στο μεροκάματο, στα σπίτια πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου μετράς και ξαναμετράς αλλά δεν βγαίνεις, η κοινωνία βοά. Για να είμαστε ακριβείς, η κοινωνία των πολλών βοά.

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, πολύ σύντομα, η κοινωνία θα βοά και κάτω από τα γεφύρια όπου θα στοιβάζονται οι άστεγοι, αποτέλεσμα και αυτοί της πολιτικής του λύκου που σήμερα εμφανίζεται με προβιά αρνιού. Η κοινωνία βοά αλλά επιτέλους χρειάζεται ταξική αντίληψη και συνειδητοποίηση και κοινή λογική.

Οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι των 800 ευρώ που τους τσαμπουνάνε στα μούτρα ότι θέτουν σε κίνδυνο την οικονομία, οι συνταξιούχοι που έχουν χάσει το ένα τρίτο των συντάξεών τους επειδή έτσι ήθελαν οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους μπάτλερ, δεν έχουν καμία δουλειά να στηρίζουν αυτούς που τους πίνουν το αίμα.