Επένδυση η προοπτική της λύσης

Της Μαρίας Φράγκου

Αν είναι δυνατόν. Να συνομιλούμε δεκαετίες τώρα με την τ/κ πλευρά -και διαπραγματευτές να είναι οι αρχηγοί των δύο κοινοτήτων- και να θυμούνται ακροδεξιά στοιχεία πως αυτή η πρακτική αναβαθμίζει «τον ηγέτη της κατοχής ισάξιο με τον Πρόεδρο ενός νόμιμου κράτους, τον οποίο μάλιστα υποβαθμίζουμε σε κοινοτάρχη»…

Συγγνώμη, πού ήταν τόσα χρόνια αυτοί οι υπερ-πατριώτες; Ή αν τους πούμε πως πολιτικές τις οποίες υπερασπίζονται, προωθούν και θέλουν να εφαρμόσουν, και βεβαίως εφάρμοσαν το 1974, φταίνε για το πού φτάσαμε; Θα μας πουν παλαιολιθικούς, θα μας πουν πως αναξέουμε πληγές και όλα τα συναφή.

Παντελώς λανθασμένες οι συνομιλίες που πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή. Και ύποπτες, λένε. Τι προτείνουν, αλήθεια όλοι όσοι βγάζουν σπυράκια και μόνο στο άκουσμα της λέξης διαπραγμάτευση;

Τι προτείνουν όλοι όσοι έχουν βαλθεί να πανικοβάλουν τον κόσμο, γιατί οι διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό προχωρούν; Μετά το ανάθεμα των συνομιλιών, τι στα αλήθεια; Με το να ξιφουλκούν κάποιοι κατά των διαπραγματεύσεων, τι πιστεύουν πως θα πετύχουν; Ποια είναι η πρότασή τους; Γιατί αρνούνται να καταλάβουν ότι ο λογαριασμός της προδοσίας του 1974, όσο περνά ο χρόνος ολοένα και αυξάνεται;

Γιατί δεν εισηγούνται όσοι απορρίπτουν τη συμφωνημένη διαδικασία λύσης, τους τρόπους που θα γίνει η Τουρκία πιο διαλλακτική; Με ποιους τρόπους θα εγκαταλείψει τα σχέδιά της για λύση δύο κρατών;

Γιατί επιχειρείται από τους γνωστούς σκεπτικιστές και μεμψιμοιρούντες μία προσπάθεια να παρουσιαστούν όσοι υποστηρίζουν τη λύση και την επανένωση του τόπου, ως μίασμα ή συνειδητή πολιτική καταστροφής της Κύπρου, διαστρεβλώνοντας θέσεις αρχής και προτάσεις τους στο Κυπριακό;

Γιατί δαιμονοποιείται η λύση και η διαδικασία που θα φέρει τη λύση; Θεωρητικά, τουλάχιστον, κανένας δεν υποστηρίζει τη διχοτόμηση της Κύπρου. Κι αφού πολεμούμε τη διχοτόμηση, πρέπει να βρούμε τρόπους να την αποτρέψουμε. Και μόνο με το διάλογο και τις συνομιλίες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα γίνει αυτό κατορθωτό.

Κι επειδή όλοι αναγνωρίζουμε πως στόχος της Τουρκίας είναι η διχοτόμηση, η ευθύνη μας για αποτροπή τέτοιων σχεδιασμών είναι ακόμα μεγαλύτερη. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η στάση της Αγκυρας είναι προκλητική, είναι αλαζονική, είναι απαράδεκτη. Με το να λέμε όμως συνεχώς πως ο στόχος της, διαχρονικά, είναι να «καταστεί αφέντης στο βορρά και ισότιμος συνέταιρος στο νότο», τι επιτυγχάνουμε;

Πώς αποτρέπεται αυτός ο σχεδιασμός και πώς απογυμνώνεται η τουρκική συμπεριφορά; Αυτό το «πραγματικό πολιτικό κόστος» που πρέπει να προκαλέσουμε στην Τουρκία, πώς θα γίνει; Σε ποιες υποχωρήσεις έχει προβεί η πλευρά μας, οι οποίες διευκόλυναν ή ενεθάρρυναν την Τουρκία; Αν ήταν έτσι γιατί δεν έγινε πιο διαλλακτική;

Αν δώσαμε τόσα δώρα, όσα ισχυρίζονται ορισμένοι, γιατί τότε οι ίδιοι μεταξύ τους δεν το αναγνωρίζουν; Το δίκαιο είναι με το μέρος μας και καμιά απαράδεκτη πρόταση ή συμπεριφορά της άλλης πλευράς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Ως εκ τούτου, εμάς που μας πονά το γεγονός της μοιρασμένης πατρίδας, εμάς που μας ενδιαφέρει περισσότερο από την Τουρκία η λύση του Κυπριακού, εμείς πρέπει να επενδύσουμε στην προοπτική της λύσης.