Από τα μετρητά στα σπίτια…

Του
Τάσου Περδίου

 

Ήταν και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι η δικαιολογία στα χείλη όσων είτε δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, ή συνειδητά προσπαθούν να δικαιολογήσουν όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας: “Δεν θα πάρουν τα σπίτια του κόσμου”. Τους απαντάς “μα αφού ήδη τα παίρνουν”, αλλά αυτοί εκεί. Προσπαθείς να τους εξηγήσεις ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το κόμμα του θεωρούν παραβίαση του Συντάγματος το δικαίωμα να οδηγείς την τράπεζα στο δικαστήριο για να αποφασίσει για το χρέος. Αλλά αυτοί εκεί. Αν είχαμε να κάνουμε με μια πολιτική παράταξη, η οποία έχει αποδείξει τις κοινωνικές της ευαισθησίες, να καταλάβω τη βεβαιότητα ότι δεν θα πάρουν τα σπίτια του κόσμου. Αλλά διάολε, έχουμε να κάνουμε με την πολιτική παράταξη η οποία εδώ και 40 χρόνια έχει ρίξει το φύλλο συκής στη μανιώδη προσπάθειά της να υπηρετήσει με υποτέλεια την ολιγαρχία του τόπου.

Το 1999 δεν είναι μια χρονιά του Μεσαίωνα. Στα χρονικά της Δημοκρατίας δεν υπήρξε ποτέ βιαιότερη μετατόπιση του πλούτου από τους πολλούς στους πολύ λίγους από την περίοδο του Χρηματιστηρίου. Ήταν τότε που ένα κύκλωμα λαμόγιων άρπαξε τα χρήματα των άσχετων, τους οποίους έπεισαν ότι εν μία νυκτί είχαν γίνει θεσμικοί επενδυτές. Ήταν εκείνο τον καιρό που για να κάνεις αλλαγή επωνύμου δεν χρειαζόταν απαραιτήτως ένορκος δήλωση στο δικαστήριο. Ήταν συνοπτική και… ιδιωτική διαδικασία. Ξέρετε, την περίοδο του Χρηματιστηρίου, στο Προεδρικό δεν βρίσκονταν οι ήρωες της Μάρβελ, αλλά ο Κληρίδης και ο Δημοκρατικός Συναγερμός.

Αυτό που γίνεται σήμερα λοιπόν είναι άλλη μια επιχείρηση μαζικής μετατόπισης πλούτου από τους πολλούς στους πολύ λίγους και αχόρταγους. Μόνο που αυτή τη φορά, η βιαιότητα έχει αλλάξει κατηγορία επειδή αρπάζουν τα σπίτια του κόσμου. Έχουν βρικολακιάσει και δεν θα σταματήσουν κι ας σταματήσουν να υπνώττουν τον ύπνο του δικαίου όσοι τους πιστώνουν ακόμα με κοινωνικές ευαισθησίες.

Πρόκειται για φοβερό πλιάτσικο από τις τράπεζες, αλλά και τις εταιρείες στις οποίες πωλούνται τα πακέτα δανείων. Ο ρόλος και των δύο είναι σκοτεινός εκτός εάν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί μια τράπεζα αρνείται να πωλήσει το δάνειό της στο 80% της αξίας του στον δανειολήπτη, αλλά ευχαρίστως το πωλεί στο 20% της αξίας του σε εταιρεία είσπραξης. Ακόμα αναμένουμε απαντήσεις για το ποιοι είναι οι μέτοχοι των εταιρειών που αγοράζουν τα πακέτα δανείων.  Όλο αυτό το χοντρό παιγνίδι παίζεται με νομιμοποίηση από αυτή την τραγικά ανάλγητη και κυνική κυβέρνηση-μπάτλερ των πλουσίων.

Την περασμένη εβδομάδα, αποκαλύφθηκε η σκέψη για αύξηση του φορολογικού συντελεστή στο 15%. Μέχρι να βγει η μέρα, ο Υπουργός Οικονομικών ήταν στον ΑΝΤ1 και απέσυρε την πρόταση σαν μαθητούδι που το έχει τραβήξει η δασκάλα από το αυτί επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει την εξουσία της. Φανταστείτε στη θέση της ΟΕΒ να ήταν οι συντεχνίες ή μερικές χιλιάδες ανθρώπων έξω από το Προεδρικό. Υπάρχει νοήμων άνθρωπος που πιστεύει ότι θα υπαναχωρούσε με τόσο απροκάλυπτα υποτελή τρόπο;