Επωνύμως, του Δημήτρη Στρατή
Ήταν 11η Απριλίου 1965. Γράφτηκε μια ακόμα σελίδα μαύρη στην κυπριακή Ιστορία. Κάπου στο δρόμο Λευκωσίας – Λάρνακας δολοφονήθηκαν άνανδρα δύο άνθρωποι για τις ιδέες τους. Ο ένας ήταν Τουρκοκύπριος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, ο δεύτερος ήταν Ελληνοκύπριος και στέλεχος της ΠΕΟ. Έχουν περάσει από τότε 52 Απρίληδες. 52 Απρίληδες από τη στυγερή δολοφονία τους από την τ/κ ακροδεξιά οργάνωση ΤΜΤ. Οι μνήμες παραμένουν νωπές και η θυσία τους αδικαίωτη. Οι Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης έγιναν από τότε σύμβολο φιλίας και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ήτανε, βλέπετε, μια περίοδος όπου ο στόχος δεν ήταν μόνο στο μυαλό αλλά και στο σώμα. Προοδευτικοί Τ/κ προπηλακίστηκαν και απειλήθηκαν από την ΤΜΤ, ώστε να σταματήσουν την εμπλοκή τους στην ΠΕΟ και τη συνεργασία τους με το συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν είμαστε βέβαια εδώ απλά για να αποτίσουμε τον απαιτούμενο φόρο τιμής στους ανθρώπους, οι οποίοι θυσιάστηκαν για μια Κύπρο που να τη διαφεντεύουν όσοι την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους. Η αναφορά σε πρόσωπα που σημάδεψαν την Ιστορία δεν έχει ουσία αν δεν συνδέεται με τις πραγματικότητες της εποχής και με τα μαθήματα για το σήμερα.
Εσχάτως είδαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δάφνες τιμής, λογύδρια και μια ακατάσχετη προσπάθεια κεφαλαιοποίησης της θυσίας των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Είδαμε ανθρώπους να αυτοβαφτίζονται συνεχιστές του αγώνα αυτού, προτάσσοντας πολιτικά μηνύματα που ούτε λίγο ούτε πολύ χώριζαν τους Ε/κ σε πατριώτες και υποτακτικούς. Δεν έγινε όμως ποτέ μια πραγματική και σε βάθος ανασκόπηση της Ιστορίας. Είναι εύκολο να είσαι καλοβαλμένος σε κάποιο γραφείο και να επικαλείσαι αγώνες άλλων για να κερδίζεις πολιτικούς πόντους. Δύσκολο όμως να κάνεις εσύ τους αγώνες πράξη. Κι αυτό πάει σε πολλές κατευθύνσεις… από πολιτικούς αρχηγούς του σημερινού λεγόμενου-υποτιθέμενου πατριωτικού μετώπου, μέχρι κάθε λογής πατριδοκάπηλο του διαδικτύου.
Έτσι λοιπόν αντί διθυράμβων και μεγαλόσχημων διακηρύξεων για αυτούς που θυσιάστηκαν για να ζήσει όλη η Κύπρος, θα προτιμήσουμε την ουσία. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε υπάρχει η ανάγκη για εμβάθυνση των σχέσεων Ε/κ και Τ/κ. Σήμερα οι προθέσεις της Τουρκίας πρέπει να μας βρουν ενωμένους (Ε/κ και Τ/κ) σε επίπεδο βάσης. Όπως οι Καβάζογλου και Μισιαούλης, πρέπει να είμαστε σε θέση να προτάσσουμε κάθε φορά τα λόγια του Λειβαδίτη: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. (…) Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη».
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
