Φόβος ή βόλεμα;

Του
Γιώργου Δεληγιάννη

Το σκηνικό είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Κάθε φορά που θα προκύψει ένα παράθυρο ελπίδας για επίλυση του Κυπριακού, οι γνωστοί «υπερασπιστές» του εθνικών και καθαρών λύσεων, με την κινδυνολογία ότι θα αφανιστεί το έθνος μας, ξεκινούν να προβαίνουν σε βαρύγδουπες φράσεις και να ξεσπαθώνουν σε κάθε προσπάθεια που στοχεύει να φέρει τις δύο κοινότητες μαζί σε μια κοινή, ομόσπονδη και ειρηνική πατρίδα.

Προσωπικά, δεν έχω αντιληφθεί την έννοια και την έκφραση Κυπριακός Ελληνισμός και γιατί όλοι αυτοί που προσπαθούν να λύσουν (με τον δικό τους τρόπο) το κυπριακό πρόβλημα, το κάνουν επειδή θέλουν να υπερασπιστούν τον Κυπριακό Ελληνισμό και όχι και τον Κυπριακό Τουρκισμό, Αρμενισμό, Μαρωνιτισμό, Λατινισμό (για να μην περιλάβω μέσα τον Ρωσισμό, τον Κινεζισμό, Ουκρανισμό και καμπόσους άλλους …ισμούς που προσφάτως έχουν γίνει κυπριακοί με το αζημίωτο για συγγενείς και φίλους).

Υπενθυμίζουμε επίσης ότι οι υπερασπιστές του Κυπριακού Ελληνισμού, που ήθελαν να τον κάνουν Ελληνικό Ελληνισμό, τελικά εκείνο που προσκάλεσαν και πέτυχαν είναι τον αντίστοιχο Κυπριακό Τουρκισμό να έρθει να υπερασπιστεί τους αδελφούς τους εδώ στην Κύπρο και τώρα είμαστε στα χάλια που είμαστε. Ο κάθε «πατριώτης» από την κάθε πλευρά κρατά τη σημαία του …ισμού του στο χέρι και ο καθένας από τη δική του πλευρά ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος χαίρεται (μην πω χαριεντίζεται) στη ράχη εμάς όλων που το μόνο που θέλουμε είναι να μας αφήσουν να ζήσουμε ως Κύπριοι πολίτες μαζί, ελεύθεροι, ειρηνικά και χωρίς παρεμβάσεις.

Αυτοί λοιπόν, για να επιστρέψω στους υπερασπιστές του Κυπριακού Ελληνισμού, μόλις άνοιξε μια χαραμάδα ελπίδας στο αδιέξοδο του Κυπριακού και κατ’ επέκταση στο μέλλον του τόπου, δεν έχασαν λεπτό από το να αρχίσουν τις απειλές, τις προειδοποιήσεις, τις προβλέψεις και τα σενάρια.

Μόνο τους τίτλους των άρθρων και των απόψεων να δει κανείς, διαπιστώνει την ίδια γνωστή πρόθεση.

«Όχι σε συνομιλίες, όχι σε συναντήσεις, λάθος οι τριμερείς, υποχώρηση και προδοσία οι πενταμερείς» και τα υπόλοιπα γνωστά…

Και πάντα αυτά συνοδευόμενα από βαθυστόχαστες αναλύσεις περί της στρατιωτικής δύναμης της Τουρκίας και της απουσίας αντίστοιχης της Κυπριακής Δημοκρατίας (του Κυπριακού Ελληνισμού φυσικά).

Την ίδια ώρα που (όσο κουραστικό κι αν ακούγεται) το βόρειο τμήμα της χώρας μετατρέπεται σε ισλαμική Τουρκία από τη μια και ένα τεράστιο (πολλές φορές και κιτς, όχι ότι από εδώ πάμε καλύτερα) τουριστικό θέρετρο από την άλλη.

Και την ίδια ώρα που ο πληθυσμός αυτής της χώρας που ζει στο βόρειο μέρος και νιώθει Κύπριος είναι στα όρια της εξαφάνισης.