Για ένα χαμόγελο…

Της Νικολίνας Φραγκουλλίδου

Μια νέα μέρα, ανοίγεις τον υπολογιστή και τυχαία πέφτεις πάνω σε ένα απόφθεγμα κάποιου αγνώστου, το οποίο αναφέρει ότι «το πιο ωραίο πράγμα είναι να βλέπεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου και να ξέρεις ότι εσύ του το χάρισες». Και ειδικά όταν αυτό το χαμόγελο είναι στο πρόσωπο ενός παιδιού με λευχαιμία.

Ο σύνδεσμος «Ένα όνειρο μια Ευχή», με το σύνθημα Go Gold, έχει καθιερώσει τον μήνα Σεπτέμβρη ως τον μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τα παιδιά με καρκίνο. Για τους πραγματικούς μαχητές της ζωής. Είναι ένας μήνας για να σκεφτούμε τι έχουμε κάνει τους υπόλοιπους μήνες γι’ αυτά τα παιδιά που έχουν την ανάγκη της αγάπης μας.

Κάθε χρόνο παγκοσμίως τουλάχιστον 250.000 παιδιά πάσχουν από κάποιας μορφής καρκίνο. Στην Κύπρο, έχουμε μέσο όρο 40 περιστατικά καρκίνου και λευχαιμίας σε παιδιά και έφηβους το χρόνο.

Τέσσερα από τα πέντε παιδιά που πάσχουν θα γίνουν καλά, όπως
εξήγησε ο επί 27 χρόνια διευθυντής του Παιδοογκολογικού Τμήματος του Μακάρειου Νοσοκομείου Λευκωσίας, Λοΐζος Λοΐζου.

Κάποιους μπορεί να τους τρομάξει η εικόνα ενός παιδιού χωρίς μαλλιά, αλλά όταν μια τέτοια εικόνα συνοδεύεται με μια κίνηση προσφοράς, σε συνοδεύει ευχάριστα για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μια απλή πράξη, ένα παιχνίδι, μια ζωγραφιά, ένα τραγούδι, μια αγκαλιά, αυτά χρειάζονται. Τα απλά, τα καθημερινά, που για κάποιους είναι αυτονόητα.

Αναρωτήθηκες ποτέ τι θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε αυτός ο κόσμος να γινόταν καλύτερος; Πώς θα μπορούσες να βοηθήσεις κάποιον που σε έχει ανάγκη; Γιατί αυτά τα παιδιά σε χρειάζονται. Περνάς την περισσότερη ώρα στο σπίτι, σε ένα καναπέ, σε ένα καφέ. Μπήκες όμως καθόλου στη διαδικασία να σκεφτείς ότι υπάρχουν παιδιά που παιρνούν τον περισσότερο χρόνο μακρία από το σπίτι τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους;

Το μόνο που ζητούν είναι τη δική σου σημασία, τη δική σου θετική σκέψη, πως όλα θα πάνε καλά, πως θα νικήσουν την αρρώστια. Και αν δεν μπορείς να σταθείς απέναντι στα μικρά παιδιά, μπορείς να στηρίξεις αυτή τη μάνα, αυτόν τον πατέρα που κάθεται εκεί σαν φρουρός 24 ώρες την ημέρα. Τον άνθρωπο που θα φροντίσει να μην λείψει τίποτα στο παιδί του. Τον άνθρωπο που θα θυσίαζε τα πάντα για το παιδί του. Τον άνθρωπο που θα χαρίζει χαμόγελα μέσα στον παιδικό θάλαμο, αλλά όταν η πόρτα του θαλάμου κλείσει, θα λυπηθεί και θα κλάψει.

Όταν νιώσεις την ανάγκη να προσφέρεις και το ελάχιστο που μπορείς σε αυτά τα παιδιά, όταν αποφασίσεις να αφήσεις πίσω σου κάθε φόβο, θα δεις δύο όμορφα ματάκια να σε περιμένουν στο διάδρομο με μια απέραντη χαρά.

Σαν να είσαι ένας σούπερ ήρωας.

Αλλά στην πραγματικότητα αυτοί είναι οι ήρωες που έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν μάχη για τη ζωή.

Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί μαχητές της ζωής.