Της
Μαρίας Φράγκου
Δεν είναι επαίτες, δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δεν ζητούν χάρη, δεν ζητούν ιδιαίτερη μεταχείριση. Ζητούν τα αυτονόητα. Όλα όσα έπρεπε η πολιτεία να τους παρέχει. Οι συνάνθρωποί μας με αναπηρία, τα ΑμεΑ, όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται τα άτομα αυτά, έχουν δικαίωμα στην ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή.
«Σχεδιάστε πολιτικές με γνώμονα τη σύμβαση των δικαιωμάτων μας», «Τη φτώχεια την δημιουργεί το κράτος, όχι η αναπηρία», «Ούτε ένα παιδί με αναπηρία χωρίς ποιοτική εκπαίδευση», «Ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση-εργασία-υγεία», ήταν μερικά από τα συνθήματα-πλακάτ που τα άτομα με αναπηρία κρατούσαν διαδηλώνοντας για τα αιτήματά τους.
Γονείς παιδιών με αναπηρία διαμαρτυρήθηκαν κι εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για την αποκοπή επιδόματος στα παιδιά τους που χαρακτηρίζονται με «μέτρια» ή «ήπια» αναπηρία. Τι σημαίνει αυτή η κατηγοριοποίηση, η οποία αποκλείει τη στήριξη σε άτομα που έχουν ανάγκη; Και ποιος ρώτησε αυτούς τους γονείς για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις οικονομικές δυσχέρειες που έχουν να επιλύσουν;
Τα επιδόματα δεν είναι χάρη, είναι υποχρέωση, και μόνο μια πολιτεία που δεν θέλει να βλέπει και να ακούει τα προβλήματα αυτής της κατηγορίας συμπολιτών μας συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο. Η πολιτεία αρνείται να ικανοποιήσει προβλήματα που απασχολούν μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Αρνείται την προσβασιμότητα, την κοινωνικοοικονομική ενσωμάτωσή τους. Τους στερεί δικαιώματα στην υγεία, στη φροντίδα, στη διαβίωσή τους και άλλα πολλά. Οι θεραπείες και τα υποστηρικτικά μαθήματα, για παράδειγμα, δεν είναι μόνο έγνοια, φροντίδα και υποχρέωση των γονιών των παιδιών αυτών. Είναι πρώτιστα υποχρέωση της πολιτείας.
Την ίδια ώρα που οι άνθρωποι αυτοί ζητούν τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα, τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους και η πολιτεία τους τα αρνείται, μαθαίνουμε πως ο νέος χρόνος θα φέρει καινούργιες λιμουζίνες για κρατικούς αξιωματούχους. Και συνολικά τα τελευταία τρία χρόνια αγοράστηκαν συνολικά πενήντα λιμουζίνες με κόστος 1,8 εκ. ευρώ. Η αγορά τους κρίθηκε επιβεβλημένη για την κάλυψη νέων αναγκών. Κανένας δεν θα αμφισβητήσει ότι χρειάζονται κι αυτά. Αποτελεί, όμως, πρόκληση όταν την ίδια ώρα αποκόπτονται επιδόματα, όταν την ίδια ώρα συμπολίτες μας ζουν με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, βλέπουν τους μισθούς τους να κατρακυλούν, τις ώρες εργασίας τους να αυξάνονται και τις απολαβές τους να μειώνονται, κάποιοι να απολαμβάνουν επιδομάτων και διακρίσεων.
Τα νοσοκομεία διαλύονται και ο τομέας της Υγείας γνωρίζει τις πιο δύσκολες εποχές του. Η δημόσια παιδεία το ίδιο. Οι κοινωνικές πολιτικές συρρικνώνονται. Το κράτος πρόνοιας που ξέραμε το έχουμε από καιρό ξεχάσει.
Νέα παιδιά, νέοι επιστήμονες, παίρνουν τα όνειρά τους στις αποσκευές και φεύγουν προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού διολισθαίνουν στη φτώχεια και την ανέχεια.
Γι’ αυτό και λέμε είναι το λιγότερο πρόκληση αυτές τις δύσκολες εποχές αντί οι πολίτες να τυγχάνουν της εύνοιας της πολιτείας, να γνωρίζουν την απαξίωση και την άρνηση να ακουστεί η φωνή τους.
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy