Για τα παιδιά…

Της Μαρίας Φράγκου

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού η χθεσινή, έλεγε το ημερολόγιο. Με τις Ημέρες δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ας θεσπίζονται όσες χρειάζεται να θεσπιστούν κι αν η επιβίωση ή η διάσωση ή προφύλαξη, πλάσματος, ζώου, πτηνού ή του πλανήτη του ίδιου εξαρτάται από την όποια Ημέρα, ας δημιουργηθούν δεκάδες… Μόνο που η εμπειρία και η παγκόσμια πραγματικότητα δεν συναντά την όποια επιθυμία μας ή πόθο μας για ένα κόσμο ή έναν πλανήτη καλύτερο.

Με τις μέρες, λοιπόν, κανένα πρόβλημα. Με τις νύχτες, όμως; Αλήθεια, πόσα παιδάκια, χθες, που κανονικά ήταν η μέρα τους, δεν έζησαν τη βία; Δεν μπήκαν σε μια βάρκα με μόνη περιουσία την ελπίδα τους για ένα ασφαλέστερο τόπο, διακινδυνεύοντας τη ζωή του στα χέρια του δουλέμπορα; Πόσα παιδάκια, χθες, που ήταν η ημέρα των δικαιωμάτων τους, δεν πήγαν για ύπνο χωρίς ένα ποτήρι γάλα ή ένα πιάτο φαΐ; Και πόσα άλλα δεν περπάτησαν κάτι χιλιόμετρα για να βρουν το σχολείο τους ή δεν σηκώθηκαν πρωί πρωί για να πάνε στην εργασία τους, που το μόνο που τους διασφαλίζει είναι άθλιες συνθήκες;

Ο δείκτης ποιότητας της ζωής σε μια πολιτεία μπορεί να προσδιοριστεί από το επίπεδο της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας. Κατά αντίστοιχο τρόπο, μπορούμε να διαπιστώσουμε σε ποιο κράτος και ποια κοινωνία ζούμε από το πώς φροντίζουμε τους ηλικιωμένους και τα παιδιά μας.

Κι αν η φροντίδα για τους γέρους έχει να κάμει με μιαν οφειλή κι ένα χρέος γι’ αυτούς που οδήγησαν την κοινωνία μας ώς εδώ που έφτασε, η φροντίδα για τα παιδιά είναι ακόμα πιο σημαντική, διότι έχει να κάμει με το μέλλον μιας κοινωνίας, με την προοπτική της, τη δυναμική και την ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή, πιο ποιοτική, πιο δημιουργική, με μεγαλύτερη ευημερία και ευτυχία όλων των μελών της.

Αυτά, βέβαια, για χώρες με ένα άλφα επίπεδο ζωής… Η παραπάνω διαπίστωση, όσο σωστή κι αν είναι, όσο κι αν ανταποκρίνεται στα πρέπει της ζωής, δεν αγγίζει χώρες και τόπους -είτε στη γειτονιά μας είτε μακρύτερα- που η επιβίωση είναι καθημερινός αγώνας.

Για τα παιδιά, λοιπόν, η χθεσινή ημέρα. Και τα δικαιώματά τους. Όπως έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και μελοποίησε στη συνέχεια ο Μίκης Θεοδωράκης: «Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα».

Μόνο που στις μέρες μας και γενικά σε κάθε δύσκολη εποχή όπως η δική μας, δεν αρκεί μόνο να «γλιτώσει το παιδί». Το παιδί πρέπει να ευημερήσει κιόλας, να μορφωθεί, να διαπαιδαγωγηθεί, να ψυχαγωγηθεί και να γαλουχηθεί σωστά. Και είναι τόσοι και τόσοι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν να ξεστρατίσει ένα παιδί.

Κι αυτό ισχύει πάντα, όχι μόνο στις μέρες μας. Οι κίνδυνοι αλλάζουν μορφές και τεχνικές αλλά η ουσία και η επικινδυνότητά τους παραμένει το ίδιο δολοφονική, κυριολεκτικά σε επίπεδο ζωών και μεταφορικά σε επίπεδο χαρακτήρων των παιδιών.

Η οικονομική κρίση κατέστησε τους κίνδυνους για τα παιδιά πιο επιθετικούς και η τεχνολογική ανάπτυξη τούς κατέστησε πιο παραγωγικούς. Γι’ αυτό ένας γονιός, ένας δάσκαλος, πρέπει να είναι σήμερα δυο και τρεις φορές πιο προσεκτικός, πιο μεταδοτικός, χωρίς βέβαια να καθίσταται υπερπροστατευτικός δυνάστης.

Θέλουμε τα παιδιά τα δικά μας και του κόσμου παραγωγικά, δημιουργικά, χρήσιμα, ευαίσθητα και εφοδιασμένα με όλα τα εχέγγυα που θα τα καθιστούν ικανά να αυτοπροστατευθούν. Μπορούμε;