Γιατί φοβόμαστε τις συνομιλίες;

Της  Μαρίας Φράγκου

Από τις 7 Νοεμβρίου και για ένα πενθήμερο, η τύχη της Κύπρου και της υπόθεσης της λύσης, θα συζητείται στην Ελβετία. Θα κρίνεται στην Ελβετία, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, χωρίς, ωστόσο, η λέξη αυτή να αποκρύβει το στοιχείο του φόβου ή του αναθέματος των συνομιλιών, όπως επιχειρείται από ορισμένους.

Στο θέρετρο MontPèlerin -Ορος των Προσκυνητών, όπως μεταφράζεται ο τόπος της συνάντησης- οι δύο ηγέτες θα συζητήσουν το εδαφικό. Ενα κεφάλαιο δύσκολο, η έκβαση του οποίου θα καθορίσει τις περαιτέρω εξελίξεις. Αποκλείεται στις πέντε μέρες των συνομιλιών να τεθούν κι άλλα ζητήματα; Το περιουσιακό, ας πούμε, που είναι αλληλένδετο με το εδαφικό. Εκκρεμούν ή συζητούνται ζητήματα, όπως διακυβέρνηση, εκτελεστική εξουσία. Ζητήματα καθοριστικά για την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Αν ανταλλάξουν οι δύο ηγέτες απόψεις και γι’ αυτά τα ζητήματα, δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Αυτό που επιχειρείται από ορισμένους, μόλις έγινε γνωστό ότι θα μεταβούν για συζήτηση του εδαφικού στην Ελβετία οι δύο ηγέτες, είναι μία κινδυνολογία κι ένας πανικός για άσκηση πιέσεων και στρίμωγμα της δικής μας πλευράς, ακόμα και στο θέμα των εγγυήσεων. Λες κι αν θέλουν κάποιοι -που ασφαλώς και θέλουν- δεν θα το κάνουν και στην Κύπρο. Ενα είναι η άσκηση πίεσης κι άλλο η αποδοχή της όποιας πίεσης. Κι εδώ θα κριθεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ως ο διαπραγματευτής της πλευράς μας.

Κι επειδή πρέπει να φορτώσουν το λαό με φοβικά σύνδρομα, ορισμένοι επισείουν τον μπαμπούλα των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Και επιχειρούν να περάσουν το μήνυμα πως στην Ελβετία Τουρκία και τ/κ πλευρά θα επιχειρήσουν να συνδέσουν το εδαφικό με τα θέματα ασφάλειας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μεταβαίνει στις συνομιλίες, με τις θέσεις της πλευράς μας ανά χείρας. Κι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.

Οι συνομιλίες δεν πρέπει να μας φοβίζουν. Η παρούσα κατάσταση πρέπει να μας φοβίζει. Και η διαιώνιση του Κυπριακού να μας τρομάζει. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, όσο παγιώνονται καταστάσεις και τετελεσμένα, τα πράγματα θα είναι απείρως δυσκολότερα. Και να μην μας κακοφαίνεται, όταν μας λένε πως επείγει η λύση. Βεβαίως και επείγει η λύση. Από το 1974 επείγει η λύση. Δεν μπορούμε εσαεί να συνομιλούμε, χωρίς κατάληξη, χωρίς απόφαση. Και η λύση η οποία θα εξευρεθεί -και όλοι σε αυτό πρέπει να στοχεύσουμε- σε καμιά περίπτωση δεν θα μας επιβληθεί. Εμείς θα αποφασίσουμε για αυτήν.