Γιορτή δική τους παραμονή δική σου

Του Τάσου Περδίου

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της τάχατες πυροσβεστικής παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας στις εξελίξεις στην Παιδεία, ωσάν και ο Χαμπιαούρης είναι ουρανοκατέβατος και εφαρμόζει πολιτική σε πολιτικό κενό, υπάρχει μια σταθερά την οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσει κανείς. Είναι οι σφοδρές αντιδράσεις πολλών απλών ανθρώπων του καμάτου, της εργατιάς και η σύμπλευσή τους με την κυβέρνηση όταν αυτή, υποτίθεται (εδώ γελάμε), τα βάζει με προνομιούχες τάξεις. Αυτές οι αντιδράσεις αποτυπώθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και σε συζητήσεις μεταξύ των ανθρώπων οι οποίοι, εστιάζοντας σχεδόν τυφλά στο χάσμα εργασιακών σχέσεων ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα και στον κλάδο της δημόσιας εκπαίδευσης, αγνόησαν εντελώς τον αγώνα των εκπαιδευτικών εναντίον της υπονόμευσης του δημόσιου σχολείου και της κατάλυσης των θεσμικών δημοκρατικών διαδικασιών από ένα υπουργό ο οποίος, έχοντας στα λόγια διακηρύξει τον πολιτικό έρωτά του για τους νεοναζί, φαίνεται ότι βάζει και στην πράξη την κατάλυση δημοκρατικών διαδικασιών με την οποία παθαίνουν ονείρωξη οι ΕΛΑΜίτες.

Παρεμπιπτόντως, παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν από απλούς εργαζόμενους και για τη διαδικασία παραχώρησης αποζημιώσεων στους 900 εργαζόμενους που θα φύγουν από τη Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα, παραγνωρίζοντας ότι έχει ξεκαθαριστεί ότι η περίπτωση δεν υπάγεται στα όσα προβλέπονται για πλεονασμό, εξ ου και τα μεγαλύτερα ποσά αποζημιώσεων.

Είναι κατανοητά η οργή και το έντονο αίσθημα αδικίας από το χάσμα στους μισθούς και στα ωφελήματα ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και στον μέσο ιδιωτικό υπάλληλο. Ο εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα όμως δεν είναι πολιτική απόφαση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι συνειδητή πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, η οποία ακούει νεοφιλελευθερισμό και ηδονίζεται.

Οι εργαζόμενοι εκτός εκπαίδευσης να ξαναδιαβάσουν τη δήλωση του Αβέρωφ Νεοφύτου «Το κράτος να στηρίξει την ιδιωτική παιδεία».  Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ποιος βρίσκεται απέναντί τους. Δεν είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές.

Η ουσία είναι η εξής: Η σημερινή κυβέρνηση είναι πιστό σκυλί της Σχολής του Σικάγο. Μια αδίστακτη νεοφιλελεύθερη πολιτική κρεατομηχανή, η οποία έχει βαλθεί να μετατρέψει σε κιμά για τα δόντια των πλουσίων κάθε τι που παραπέμπει σε δημόσιο έλεγχο και δημόσιο πλούτο. Η σημερινή κυβέρνηση, ως γνήσιος πολιτικός μπάτλερ της οικονομικής ελίτ του τόπου, σιχαίνεται κυριολεκτικά όταν η τάξη την οποία υπηρετεί λιγουρεύεται δημόσιο πλούτο και δεν μπορεί να τον περάσει στα χέρια της και απεχθάνεται όταν οι εργαζόμενοι έχουν λόγο, ρόλο και ισχύ μέσα από την οργάνωση στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις.

Γι’ αυτό όσοι πέφτουν στην παγίδα και διολισθαίνουν σε εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις με άλλες τάξεις εργαζομένων, ας το ξανασκεφτούν. Ο εχθρός των εργαζομένων δεν είναι οι άλλοι εργαζόμενοι στη Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα ούτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. O εχθρός είναι ταξικός. Όταν φτάσει η σειρά σου, εργαζόμενε, να πας στην ανεργία ή η σειρά σου, γονιέ, να πληρώσεις υποχρεωτικά δίδακτρα για να στείλεις τα παιδιά σου σχολείο ή να κόψεις το λαιμό σου, να θυμάσαι: Όταν τα έβαζες με τους άλλους εργαζόμενους και έχυνες νερό στο μύλο του Αβέρωφ Νεοφύτου, ήταν γιορτή δική τους παραμονή δική σου…