Γνώριμο το σκηνικό… όπως το 2001

Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου

Γνώριμο το σκηνικό. Το ζήσαμε ξανά το 2001. Οταν ο ΔΗΣΥ, διά του τότε Υπουργού Συγκοινωνιών Αβέρωφ Νεοφύτου, επιχείρησε να πουλήσει τη CYTA για 74 εκ. λίρες. Κάπου 125 εκ. ευρώ.

Με τα ίδια και πάλι επιχειρήματα. Οτι αν δεν πουληθεί θα κλείσει, ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τις θέσεις εργασίας κ.τ.λ. Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν επενδύσεις.

Το ονομάζει εκσυχρονισμό. Είναι γεγονός ότι εάν το 2001 η κυβέρνηση ΔΗΣΥ πουλούσε τη CYTA θα έφερνε επενδύσεις 74 εκ. λίρες.

Πόσα θα έχανε όμως το κράτος στη συνέχεια; Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της CYTA, μόνο το 2014, σε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για την οικονομία, η CYTA είχε κέρδη από εργασίες περισσότερα από 70 εκ. ευρώ.

Αλλα τόσα κέρδη είχε και κάθε προηγούμενη χρονιά. Κι όλα αυτά κατέληξαν στα ταμεία του κράτους. Τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα είναι περισσότερα από τα κέρδη της CYTA για 2-3 χρόνια. Μετά;

Ποιος θα καλύψει το κενό που θα δημιουργηθεί, όταν τα κέρδη θα καταλήγουν στην τσέπη του ιδιώτη αντί στα κρατικά ταμεία.

Πάλι θα κατηγορεί η κυβέρνηση τους «χαραμοφάηδες» εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους «εκατομμυριούχους» λήπτες δημοσίου βοηθήματος; Ακόμη, μπορεί η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι η ιδιωτική CYTA θα κάνει τόσες επενδύσεις όσες η δημόσια; Επίσης, η κυβέρνηση υπόσχεται αποζημιώσεις σε όσους επιλέξουν να αποχωρήσουν.

Ως εδώ όλα καλά. Είναι υποχρέωση του κράτους να διασφαλίσει τους εργαζόμενους. Γιατί όμως να πληρώσουν οι φορολογούμενοι; Αφού αυτός που θα κερδίσει θα είναι ο ιδιώτης.

Γιατί να μην τα πληρώσει αυτός; Τι λογική έχει να πληρώσει το κράτος για να αυξηθούν οι άνεργοι; Ακόμη, γιατί η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι θα κατοχυρώσει τα δικαιώματα των εργαζομένων με το να τους μεταφέρει στο δημόσιο τομέα;

Αφού με άλλο νομοσχέδιο, το ΔΕΚΟ, απαιτεί όπως ο Υπουργός Οικονομικών να έχει το δικαίωμα ανά πάσα στιγμή να κλείνει ημικρατικούς και να πωλεί περιουσιακά στοιχεία του κράτους.

Συνεπώς, ακόμη και να τους μεταφέρει στο δημόσιο τώρα, πολύ πιθανόν να τους απολύσει στη συνέχεια. Και αυτούς και άλλους. Μέσω του άλλου νομοσχεδίου.

Ακόμη, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί έναντι της Τρόικας για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

Και για να το πετύχει άφησε για μήνες να αιωρείται ότι πιθανόν να φορολογήσει το εφάπαξ. Τώρα πού βρέθηκαν ξαφνικά κενές θέσεις; Ή μήπως έχει κάτι άλλο στο νου;

Η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να πείσει τα κόμματα και τους εργαζόμενους τάζει λαγούς και πετραχήλια. Να μεταφέρει τον πλούτο στους ολίγους και μετά ό,τι ήθελε προκύψει. Και για τους εργαζόμενους και για τους φορολογούμενους.