Η απάθεια σε παρανομίες ισοδυναμεί με συνενοχή

Του
Χρήστου Χαραλάμπους

 

Δε θα συναντήσεις ποτέ κάποιον, είτε απλό πολίτη είτε κρατικό ή άλλο αξιωματούχο, που θα πει ότι δεν τον απασχολεί και δεν τον ενδιαφέρει ό,τι σχετίζεται με το φυσικό περιβάλλον, την πολιτιστική κληρονομιά και γενικότερα με όλα εκείνα που συνθέτουν την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου.

Όλοι εμφανίζονται να κόπτονται για την προστασία, τη διατήρηση και την ανάπτυξη όλων αυτών των αξιών και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται μια έντονη και συνεχώς αυξανόμενη έγνοια για το πράσινο και γενικότερα για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος που βρίσκεται γύρω από το σπίτι, τη γειτονιά, την πόλη ή το χωριό μας. Κι όλοι είναι έτοιμοι και καραδοκούν πότε θα τους δοθεί η ευκαιρία να κάνουν παρατηρήσεις για κάτι στραβό και να αναζητήσουν τις ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός των ιδίων.

Κανένας δεν θα εμφανιστεί ποτέ για να παραδεχτεί τη δική του, έστω και την παραμικρή ευθύνη. Κι αυτό δεν το βλέπουμε μόνο μέσα από τον τρόπο που συμπεριφέρονται και ενεργούν κάποιοι ιθύνοντες της πολιτικής και γενικότερα της δημόσιας ζωής του τόπου, αλλά, δυστυχώς, το διαπιστώνουμε και στην καθημερινή συναναστροφή μεταξύ των απλών πολιτών.

Ειδικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον (που εκτός από τη φύση έχει και άλλες παραμέτρους όπως η οικιστική και τουριστική ανάπτυξη), δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε τα επίπεδα γνώσης και πραγματικής ευαισθησίας που χαρακτηρίζουν άλλες χώρες και άλλους λαούς.

Κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά μέσα από τις προτεραιότητες που θέτουμε σαν κράτος, σαν αξιωματούχοι και κατέχοντες διάφορα πόστα, σαν φορείς που βασικό αντικείμενο δράσης μας είναι η λεγόμενη ανάπτυξη αλλά και μέσα από τη στάση που τηρούμε σαν απλοί πολίτες αυτού του τόπου.

Οι μεν, με τη δύναμη που τους δίνει ο μανδύας της πολιτικής, θρησκευτικής ή άλλης εξουσίας και συνήθως αλληλοκαλυπτόμενοι, αποφασίζουν και ενεργούν με γνώμονα την ανάπτυξη που δημιουργεί οικονομικό κέρδος, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια το όποιας μορφής κόστος που θα πληρώσει η φύση, ο πολιτισμός και οι επόμενες γενιές. Κι αν τυχόν υπάρξουν κάποιες αντιδράσεις, αυτές εκλαμβάνονται σαν μη υπάρχουσες, οπότε και προσπερνιούνται με πάσα ευκολία.

Από την άλλη, βρισκόμαστε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες, που ενώ αντιλαμβανόμαστε αυτό που γίνεται από όλους εκείνους που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, περιοριζόμαστε συνήθως στο να εκφράζουμε μεταξύ μας την αντίθεσή μας, την οργή και την αγανάκτησή μας για τα όσα σκάνδαλα, παρανομίες και άλλα στραβά τεκταίνονται παραμένοντας ουσιαστικά απαθείς. Απάθεια και αδράνεια που ισοδυναμεί όμως με συγκάλυψη και συνενοχή και μας καθιστά το ίδιο υπεύθυνους με τους πραγματικούς δράστες.