Η δικαίωσή τους πάνω απ’ όλα

Της  Μαρίας Φράγκου

 

Όποτε έχει πισωγύρισμα στο Κυπριακό, ακολουθούν τραγικές εξελίξεις. Όποτε οι συνομιλίες σχοινοβατούν, συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα. Από την… πεπατημένη αυτή δεν ξεφύγαμε ούτε τώρα. Και η, κατά τα άλλα, ισχυρή πολιτική μας για την οποία περηφανεύεται ο κ. Αναστασιάδης -ιδιαίτερα μετά το Κραν Μοντανά- πως είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα πράγματα, δεν κατάφερε ούτε τρόφιμα και άλλα υλικά να στείλει στους εγκλωβισμένους μας. Τόσο ισχυρή…

Η εμπιστοσύνη, λοιπόν, ανάμεσα στις δύο κοινότητες δέχεται άλλο ένα βαρύ πλήγμα. Οι εθνικιστές της άλλης πλευράς, αυτοί οι οποίοι συγκυριακά «κυβερνούν» και κάνουν κουμάντο στα θέλω και στα πιστεύω των Τ/κ, έδειξαν για άλλη μια φορά το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό τους. Προκαλώντας νέα ένταση στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων, κλονίζοντας κι άλλο την εμπιστοσύνη ανάμεσα σε Ε/κ και Τ/κ, καλλιεργώντας κλίμα φόβου και μίσους, πιστεύουν πως μπορούν να βάλουν τροχοπέδη στην προσπάθεια λύσης και επανένωσης του τόπου.

Όλες οι ενέργειες του κατοχικού καθεστώτος οδηγούν με γοργό βηματισμό προς την εδραίωση της διχοτόμησης. Πριν λίγο καιρό ήταν η απαγόρευση τέλεσης λειτουργίας στον Άγιο Μάμα και γενικά στις κατεχόμενες εκκλησιές μας, που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Και στις δύο πλευρές.

Καταδικαστέα η ενέργεια του κατοχικού καθεστώτος. Όζει φασισμού. Ως προς τούτο όλοι συμφωνούν. Από εκεί και πέρα, αρχίζει το αλλά… Ένα αλλά που έχει να κάνει με τις διαφορετικές ερμηνείες και εκτιμήσεις, έχει να κάνει με πολιτικές θέσης. Του ρεαλισμού από τη μια και του ευσεβοποθισμού από την άλλη. Γιατί άλλο να παραδέχεσαι πως με τέτοιες ενέργειες ενισχύεται το διχαστικό κλίμα, εδραιώνεται η διαίρεση και απομακρύνεται η μια κοινότητα από την άλλη, άρα επείγει η εξεύρεση λύσης και άλλο να εκμεταλλεύεσαι την κατάσταση για να ενισχύσεις την προσπάθεια δικαίωσης της άκρως επικίνδυνης θέσης που εκφράζεις. Αρχής γενομένης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος είδε δικαίωσή του στο Κραν Μοντανά, αφού, κατά τον ίδιο, τα μέτρα «αποδεικνύουν ποιος πραγματικά είχε βούληση για επίλυση του Κυπριακού».

Τη σκυτάλη παίρνουν οι Γιώργος Λιλλήκας και Νικόλας Παπαδόπουλος. Ο μεν πρώτος καυτηριάζει -και σωστά- το γεγονός ότι τέτοιες ενέργειες αποσκοπούν στην αναβάθμιση του ψευδοκράτους και στην καθιέρωση στη διεθνή κοινότητα της αντίληψης ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο κρατικές οντότητες, αλλά δεν μας λέει πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση αυτή. Ο δε Νικόλας Παπαδόπουλος βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά του Μουσταφά Ακιντζί, εξισώνοντάς τον με τους εθνικιστές που «κυβερνούν». Και ξεχνά πως του κόμματός του τα άστρα ταιριάζουν με αυτούς… Και πως τις ίδιες διχαστικές, αρνητικές και απορριπτικές πολιτικές ακολουθούν. Κατηγορεί όσους είδαν στην ανάδειξη Ακιντζί στην εξουσία την ελπίδα -γνωρίζοντας πως ο ίδιος ο Τ/κ ηγέτης δεν συμφωνεί με αυτή την απόφαση- και διαφημίζει την ακατανόητη νέα στρατηγική του στο Κυπριακό.

Η «κυβέρνηση» των κατεχομένων το μόνο που κάνει είναι να θέτει τρικλοποδιές στον Τ/κ ηγέτη για να στραβώνει το Κυπριακό. Η συνεχής ανακίνηση θεμάτων που κάθε άλλο παρά βοηθούν στην απεξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία και η παρεμβολή εμποδίων στην ενίσχυση της συνεργασίας Ε/κ και Τ/κ, πού αλλού στοχεύουν εκτός από τη ναρκοθέτηση της διαπραγματευτικής διαδικασίας; Ας αναλογιστούμε και ποιοι από την πλευρά μας κάνουν το ίδιο…