Η ελίτ μάς βγάζει τη γλώσσα

Του Τάσου Περδίου

Στις 5 Φεβρουαρίου 2018, επομένη της επανεκλογής Αναστασιάδη, γράφαμε τα εξής σε αυτή τη στήλη: «Ψηλά τα κεφάλια γιατί έχουμε δουλειά. Η δεύτερη θητεία Αναστασιάδη, επειδή με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει και πάλι, όπως και τότε, σε ανεπανόρθωτη φθορά για τη δεξιά κυβέρνηση, είναι η καλύτερη ευκαιρία γι’ αυτούς για να ολοκληρώσουν το “έργο” τους και να παγιώσουν τετελεσμένα που θα διαμορφώσουν πεδίο δόξης λαμπρό για την τάξη που εξυπηρετούν επ’ αόριστο. Όποιες ρυθμίσεις έχουν αφήσει όρθιες στις εργασιακές σχέσεις θα επιδιώξουν να τις ισοπεδώσουν. Όποιοι ημικρατικοί γλίτωσαν από τα νύχια των γερακιών, θα τεθούν και πάλι στη διάθεση των “εκσυγχρονιστών” και των “μεταρρυθμιστών”. Ό,τι θεωρείται “λίπος” στις συντάξεις, στα βοηθήματα και στους μισθούς θα προσπαθήσουν να το αφαιρέσουν. Η παιδεία μας κινδυνεύει να παραδοθεί ολότελα στην ακροδεξιά. Για όλα αυτά και πολλά άλλα, τινάζουμε τη λύπη από πάνω μας και δουλειά. Μόνο η Αριστερά μπορεί να τους σταματήσει».

Το κείμενο δεν βασίστηκε σε μαντικές ικανότητες αλλά στην προϊστορία του κυβερνώντος κόμματος και κυρίως σε μια απλή ανάλυση του ιδεολογικοπολιτικού modus operandi της δεξιάς στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Δεν χρειαζόταν να διαβάζεις τη γυάλα για να δεις τι ερχόταν.

­Εκείνο που ίσως δεν ανέμενε η στήλη σε τόσο βαθμό ήταν ότι η ελίτ του τόπου, διά των πιστών πολιτικών της σκυλιών που διατηρήθηκαν στην εξουσία, θα έπινε το αίμα του λαού και ταυτόχρονα, σε πλήρη αποθράσυνση, θα έβγαζε και τη γλώσσα στα μούτρα μας. Αυτό είναι που ζούμε σήμερα. Την άρχουσα τάξη των εκατομμυριούχων, μέσω του Προεδρικού Μεγάρου και της Πινδάρου, να βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα στον δύσμοιρο λαό που διαφεντεύει.

Η ελίτ μάς τρίβει στη μούρη, μέσω ενός ανεκδιήγητου υπουργού, ότι έχει την άνεση να πληρώνει δίδακτρα από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο και ότι όραμά της είναι να μορφώνονται μόνο τα δικά της παιδιά για να μεγαλώσουν και να ρουφάνε το αίμα των πολλών και αγράμματων.

Η ανφάν γκατέ μάς κοιτάζει και γελά ειρωνικά, καθώς 100 χρόνια πλούτου, κτισμένου με τον κόπο και την αλληλεγγύη των φτωχών, βρίσκονται στα χέρια μερικών πολυεκατομμυριούχων χωρίς ιδιαίτερο κόπο και φασαρία.

Η κυρίαρχη τάξη του τόπου, μέσω των πολιτικών υπηρετών της, μας καλεί να συνεχίσουμε να σπονσάρουμε την ευγενή τάξη των πετρελαιάδων και να βγάλουμε το σκασμό. Τα καύσιμα είναι φτηνά και να ξεχάσουμε μείωση των φόρων.

Η ελίτ μάς καλεί με τον τρόπο της να βγάλουμε από το λεξιλόγιό μας τη λέξη «υποκρισία». Ο μισθός του διευθυντή σχολείου με 300 παιδιά υπό την ευθύνη του είναι σπατάλη, αλλά οι 50 σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα υπουργεία και στο Προεδρικό για να γίνεται η δουλειά τους, είναι παραγωγική τάξη.

Η ελίτ μάς βγάζει τη γλώσσα στη μούρη κραδαίνοντάς μας επιδεικτικά ό,τι έχει ήδη καταβροχθίσει αλλά και όσα λιγουρεύεται να καταβροχθίσει από ό,τι έχει απομείνει που να ανήκει σε όλους μας.