Η έλλειψη ενσυναίσθησης και τα δύο κράτη

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μίας συζήτησης, η οποία θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να αποτελεί κόκκινη γραμμή για το σύνολο του πολιτικού κόσμου στην Κύπρο και δεν είναι άλλη από αυτή για τη λύση δύο κρατών. Ωστόσο, οι συνθήκες που ζούμε δεν είναι «κανονικές», αφού μερικοί εξ αυτών δεν λειτουργούν και δεν πολιτεύονται στο όνομα του καλού του νησιού και του λαού του, αλλά στο όνομα των διαπλεκόμενων συμφερόντων των ίδιων και των ημετέρων τους.

Προσωπικά, δεν τρέφω καμία αυταπάτη για τις προθέσεις, τις σκέψεις και τις πράξεις του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας, μόνο που κάποια πράγματα προφανώς και δεν λέγονται, πόσω μάλλον τόσο ανερυθρίαστα, προσβάλλοντας με τον χειρότερο τρόπο την πλειοψηφία του λαού της Κύπρου. Η πληγή είναι ακόμα ανοικτή και πολύ βαθιά. Και με αυτές τις προτάσεις – προθέσεις αυτή βαθαίνει, καίει περισσότερο και δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να επουλωθεί.

Η συζήτηση για τη λύση δύο κρατών ή για μία «βελούδινη διχοτόμηση» αποτελεί προδοσία. Ναι, προδοσία και δεν είναι ταμπού επειδή ίσως να παραπέμπει σε άλλες εποχές. Ίσως κάποτε θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά ξανά για εγκληματικές παραχωρήσεις, χωρίς να σκεφτόμαστε αν αυτό είναι πολιτικά ορθό, ηθικό ή ανήθικο.

Το Κυπριακό βρίσκεται σε μία φάση που όμοιά της δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Μπορεί η Τουρκία να έχει το γνωστό ρόλο, αυτόν του τραμπούκου στην περιοχή (για εσωτερικούς και όχι μόνο λόγους), ωστόσο το να πετάει η σημερινή ελληνοκυπριακή ηγεσία το μπαλάκι στην Άγκυρα ή στην τουρκοκυπριακή ηγεσία, δείχνει την αδιαφορία της αλλά και κάτι περισσότερο και σοβαρότερο: την προτίμησή της σε μία ταφόπλακα στο κυπριακό ζήτημα. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι κάτι το οποίο υπάρχει χρόνια στην ατζέντα της εθνικιστικής δεξιάς της Κύπρου, ενώ οι λόγοι είναι πολλοί. Κατά τη γνώμη μου, ο κυριότερος είναι αυτός της διαιώνισης της σύγκρουσης με τους «κακούς Τούρκους», κάτι το οποίο προσφέρει «χάδι» σε όλο το φάσμα των εθνικιστών Ελληνοκυπρίων. Και δεν είναι λίγοι, το αντίθετο.

Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής του Νίκου Αναστασιάδη θα είναι τρομακτικές. Μπορεί κάποιος να πει ότι κινδυνολογώ ή ότι αγνοώ τον τουρκικό παράγοντα. Σαφώς και δεν θέλω να κινδυνολογώ, ωστόσο αν η πραγματικότητα είναι κίνδυνος από μόνη της, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια. Και η αλήθεια, δυστυχώς, είναι πως η Κύπρος βρίσκεται σε μία δεινή θέση στο σύνολό της.

Θα μπορούσε ο ΠτΔ να χειριζόταν αλλιώς το Κυπριακό στα 8 χρόνια της διακυβέρνησής του; Φυσικά, ναι. Θα μπορούσε ο ΠτΔ να είχε άλλη στάση στο Κραν Μοντανά; Φυσικά, ναι.

Μπορεί αυτός ο Πρόεδρος να αντιπροσωπεύει το καλό της Κύπρου και του λαού της; Φυσικά, όχι!

Όλα έχουν όνομα και επίθετο.