Η κακοποίηση παιδιών δεν σηκώνει καμιά επιείκεια

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Ό,τι και να πει κανείς, όποιαν άποψη κι αν εκφράσει για τα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος μικρών παιδιών και ιδιαίτερα τα σεξουαλικής φύσης εγκλήματα, δεν μπορεί να καταδείξει αυτό που μπορεί να αισθάνεται κάθε φορά που αποκαλύπτεται κάποιο σχετικό περιστατικό. Η αηδία, η οργή και ο θυμός… είναι το λιγότερο αφού πρόκειται για πράξεις που αβίαστα και χωρίς εν βρασμώ ψυχής (κατά την προσφιλή δικηγορίστικη έκφραση) θα μπορούσαν να κάνουν τον καθένα φονιά (για να το πω έτσι απλά). Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να αντιδράσει κάποιος ακούγοντας ότι ένα παιδάκι κακοποιήθηκε σεξουαλικώς ή άλλως πώς;

Βέβαια, στην περίπτωση που αφορούσε το πεντάμηνο βρέφος, αν και αρχικά έμεινε άφωνη η κοινή γνώμη με τα όσα ακούστηκαν από τα ΜΜΕ, ωστόσο τα δεδομένα ανατράπηκαν μέσα από τις αστυνομικές και ιατρικές έρευνες κι ως εκ τούτου, αφού το θέμα βρίσκεται ακόμα σε εκκρεμότητα, δεν μπορούμε να πάρουμε θέση.

Όμως δεν παύει από το να υπάρχει γενικότερο πρόβλημα με τις κάθε είδους κακοποιήσεις μικρών παιδιών, από συγγενικά ή άλλα πρόσωπα. Και πιάνομαι από κάτι που ανέφερε σε σχετική δήλωσή της η πρόεδρος του Συνδέσμου «Φωνή», Αναστασία Παπαδοπούλου, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά και κάποια εξ αυτών δεν φτάνουν ποτέ ενώπιον των Αρχών. «Υπάρχουν και σε μεγαλύτερο αριθμό από αυτόν που θέλουμε να φανταστούμε», είπε χαρακτηριστικά.

Βρισκόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που στη μικρή μας Κύπρο, της δεμένης οικογένειας και της κλειστής ακόμα κοινωνίας, όπως συνηθίσαμε να λέμε, τέτοιου είδους καταστάσεις ακούγονται σαν αδιανόητες. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι κι αυτό αποδεικνύεται, δυστυχώς, καθημερινά. Οπότε, θα πρέπει ως κράτος και ως κοινωνία να αναζητήσουμε ουσιαστικούς τρόπους για ανακοπή αυτής της κατάντιας.

Επειδή όμως δεν μπορούμε να αυτοδικούμε στη συντεταγμένη κοινωνία που ζούμε γιατί από κατήγοροι θα βρεθούμε κατηγορούμενοι, ας πιέσουμε τουλάχιστον, ας απαιτήσουμε από αυτούς που καθορίζουν τα όρια και τη δικαιοδοσία της Δικαιοσύνης να γίνουν πιο ευαίσθητοι ώστε η εξουσία τους να αξίζει τον κόπο και να είναι δίκαιη και αποτελεσματική. Κι αυτό έχει να κάνει από τη μια με το μέγεθος και το είδος των ποινών που προβλέπονται για εγκληματικές πράξεις (ανάλογα με το είδος του εγκλήματος και το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης) και από την άλλη με την απόλυτη εφαρμογή αυτών των ποινών. Νομοθέτες και δικαστές, λοιπόν, έχουν το λόγο.