Η κανονικοποίηση της βίας

Της Κάλιας Ανδρέου

Η επιλογή του ψευδώνυµου «Ορέστης» από τον δολοφόνο µεταναστριών γυναικών µάλλον δεν είναι τυχαία…

Έτσι για την ιστορία, στη µυθολογία, ο Ορέστης εκδικήθηκε το θάνατο του πατέρα του -τον οποίο σκότωσε η µητέρα του και ο εραστής της- σκοτώνοντας ο ίδιος τη µητέρα του Κλυταιµνήστρα και τον εραστή της.

Η επιλογή του εν λόγω ψευδώνυµου φαίνεται να έγινε συνειδητά από τον «διαταραγµένο» άντρα. Χαρακτηρισµό τον οποίο προτιµούµε να χρησιµοποιούµε για να περιγράψουµε τον δολοφόνο, απενοχοποιώντας την ίδια ώρα -συνειδητά ή µη- την αδιάφορη στάση της αστυνοµίας απέναντι στις καταγγελίες εξαφάνισης µεταναστριών γυναικών.

Γιατί από τη στιγµή που ο ίδιος περιέγραψε µε τόση απάθεια τις πράξεις του, εκφράζοντας µάλιστα ότι ένιωθε ικανοποίηση, µόνο ως άτοµο µε ψυχικά προβλήµατα δεν θα µπορούσε να χαρακτηριστεί. Αλλά, µάλλον, ως ένα άτοµο που είχε και έχει επίγνωση των πράξεών του, χωρίς ωστόσο να µετανιώνει γι’ αυτές.

Στη συγκεκριµένη περίπτωση έχουµε να κάνουµε µε έναν δολοφόνο γυναικών µεταναστριών. Έναν άντρα δολοφόνο. Που ζει και δρα σε µια πατριαρχική κοινωνία και σε ένα σύστηµα που τείνει να υποτιµά τις γυναίκες και πόσο µάλλον όταν αυτές είναι µετανάστριες. Μα το χειρότερο, µετανάστριες ασιατικής καταγωγής, οι πλείστες οικιακές βοηθοί, οι οποίες αντιµετωπίζονται επί το πλείστο ως δούλες.

Με πιο απλά λόγια, το πλαίσιο µέσα στο οποίο ο δολοφόνος δρούσε φαίνεται να τον διευκόλυνε. Ίσως και ο ίδιος να γνώριζε εξ αρχής ότι οι εξαφανίσεις των γυναικών ασιατικής καταγωγής θα περνούσαν στο ντούκου. Αν δεν το ήξερε από την αρχή, το αντιλήφθηκε στην πορεία βέβαια, αφού για µεγάλο διάστηµα δρούσε ανενόχλητος. Γιατί όταν επικρατεί η άποψη ότι οι µετανάστριες γυναίκες εξαφανίζονται από επιλογή τους, αυτά γίνονται.

Το µόνο σίγουρο είναι ότι η κανονικοποίηση της βίας φέρνει ως αποτέλεσµα τις δολοφονίες. Τα στερεότυπα επίσης. Η νοοτροπία τού να θεωρώ τη δική µου ζωή πιο σηµαντική από του άλλου, είναι ένα θέµα.

Σε αυτή τη φάση, αναµφίβολα, έχουµε να κάνουµε µε έναν θεσµικό και κοινωνικό ρατσισµό. Με φαινόµενα που τείνουν να κανονικοποιούν τη βία, τον σεξισµό και την υποτίµηση των µεταναστριών γυναικών. Η ουσία εδώ είναι ότι το θέµα είναι καθαρά ταξικό.

Γιατί η ανενόχλητη δράση του στηριζόταν στο ότι τα θύµατά του ήταν γυναίκες, εργάτριες, ασιατικής καταγωγής, µετανάστριες. Ακόµα και η εξαφάνιση 6χρονου κοριτσιού πέρασε το ίδιο αδιάφορη. Καταλυτικό ρόλο βέβαια έπαιξε το πλαίσιο µέσα στο οποίο οι στενόµυαλοι ενέταξαν τη µητέρα της, η οποία γι’ αυτούς ήταν απλώς µια µετανάστρια που το έσκασε.

Η έλλειψη πολιτικής ευθιξίας από τον Υπουργό Δικαιοσύνης και τον Αρχηγό της Αστυνομίας, έρχονται σαν επιβεβαίωση της νόρμας που θέλει τον εξουσιαστή να είναι καρεκλοκένταυρος. Αμετανόητος. Και σε μια διαρκή προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τις ευθύνες του.