Η ληστεία συνεχίζεται…

Της Κάλιας Ανδρέου

 

Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το να παίρνουν τα πολλά οι λίγοι, δεν προκαλεί εντύπωση. Σε μια χώρα όμως όπου η κυβέρνηση καυχιέται περί οικονομικής «ανάπτυξης», είναι υποκριτικό -αλλά και την ίδια ώρα δικαίωση προς αυτούς που δεν επωφελούνται την λεγόμενη ανάπτυξη-, να ανακοινώνεται από την ΕΕ ότι, στην Κύπρο η αύξηση των μισθών υστερεί σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας κατά 9 (!) ποσοστιαίες μονάδες.

Αν και η παραγωγικότητα αυξήθηκε περισσότερο από τους μισθούς, οι μισθοί αυξήθηκαν λιγότερο από την παραγωγικότητα της εργασίας. Αυτό ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε η ETUC, η παραγωγικότητα αυξήθηκε περισσότερο από τους μισθούς στα περισσότερα κράτη – μέλη της ΕΕ, ενώ από το 2010 έως το 2019 οι μισθοί αυξήθηκαν λιγότερο από την παραγωγικότητα της εργασίας σε 15 κράτη – μέλη της ΕΕ, σύμφωνα με νέους υπολογισμούς του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Ινστιτούτου.

Επιπρόσθετα, όπως αναφέρεται στην ίδια ανακοίνωση, «η αύξηση των μισθών υστερεί σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας κατά 35 ποσοστιαίες μονάδες στην Ιρλανδία, 17 ποσοστιαίες μονάδες στην Κροατία, 11 ποσοστιαίες μονάδες στην Ισπανία, 9 ποσοστιαίες μονάδες στην Ελλάδα και την Κύπρο, 7 ποσοστιαίες μονάδες στην Πορτογαλία, 3 ποσοστιαίες μονάδες στο Βέλγιο, τις Κάτω Χώρες και τη Φινλανδία, 2 ποσοστιαίες μονάδες στην Ιταλία, 1 ποσοστιαία μονάδα στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γαλλία, 0,5 ποσοστιαίες μονάδες στη Σλοβενία και 0,2 ποσοστιαίες μονάδες στη Μάλτα».

Συμπέρασμα αυτού είναι ότι οι εταιρείες πληρώνουν, όπως φαίνεται, περισσότερα στα αφεντικά τους, σε βάρος -πάντα- των εργαζομένων τους. Όπως είπε χαρακτηριστικά η αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ETUC), «είναι η ανακατανομή σε λάθος κατεύθυνση, ληστεύοντας εκείνους στο κάτω και το μέσο της πυραμίδας για να δώσουν σε εκείνους στην κορυφή».

Το φθηνότερο εμπόρευμα, όπως φαίνεται, δεν παύει να είναι ο εργάτης. Ένα από τα κυριότερα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος είναι ξεκάθαρα η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Και κάπως έτσι είναι που παράγονται οι κοινωνικές ανισότητες, με αποτέλεσμα να γίνεται λάθος ανακατανομή της «πίτας».

Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα η ανισότητα είναι η βάση της έννοιας του ίδιου του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει άλλωστε αν αυτοσκοπός ήταν η κοινωνική/ταξική ισότητα.

Ο μόνος τρόπος για να εξαλειφθεί σημαντικά -τουλάχιστον- αυτό το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, είναι ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Τώρα κατά πόσο μια κυβέρνηση νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής μπορεί να ρυθμίσει αυτές τις κοινωνικές ανισότητες είναι ένα… θέμα!

Ο Καρλ Μαρξ είχε πει κάποτε ότι «ο εργάτης όσο περισσότερα αγαθά παράγει, τόσο φτηνότερο εμπόρευμα γίνεται. Η εργασία δεν παράγει μόνο εμπορεύματα, παράγει επίσης τον εαυτό της και τους εργάτες σαν ένα εμπόρευμα και γίνεται αυτό στην ίδια αναλογία που παράγει εμπορεύματα γενικά».