Της Ελένης Κωνσταντίνου
46 χρόνια μετά και οι επώδυνες μνήμες επιστρέφουν ξανά τις μέρες αυτές. Μνήμες που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά όλων όσων βίωσαν το δίδυμο έγκλημα του 1974. Εδώ και δεκαετίες ανθρώποι που περιμένουν τη δικαίωση κι όμως βλέπουν ότι ακόμη αργεί. Πληγές που δεν έκλεισαν και έμειναν να αιμορραγούν. 46 χρόνια μετά και η πατρίδα μας παραμένει μοιρασμένη. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή φέρνω στη σκέψη μου πιο έντονα την κυρία Ευδοκία, την αγαπημένη μου γειτόνισσα. Πρόσφυγας από το Μόρφου η κυρία Ευδοκία περιμένει εδώ και 46 χρόνια τη λύτρωση. Περιμένει την ώρα που θα επιστρέψει πίσω στο σπίτι της, στις πορτοκαλιές της, στον τόπο της. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η διάθεση της κυρίας Ευδοκίας αλλάζει δικαιολογημένα. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάται τα όσα διαδραματίστηκαν. Τους πραξικοπηματίες που εκτελώντας τα ξενοκίνητα σχέδια σε βάρος της Κύπρου ματοκύλισαν το νησί και το λαό του. Τους πραξικοπηματίες που τόσα χρόνια μετά παραμένουν αμετανόητοι για το έγκλημα που συντελέστηκε εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Θυμάται τις δραματικές ώρες που περίμενε στο σπίτι της στο Μόρφου μη γνωρίζοντας τι να πράξει με δυο μωρά στην αγκαλιά της και τον άντρα της στον πόλεμο. Ένα τηλεφώνημα ενός γνωστού, μου εκμυστηρεύτηκε μια νύχτα που ξετύλιγε τις αναμνήσεις της ζωής της, έσωσε την ίδια, τα παιδιά της και κάποια άλλα συγγενικά της πρόσωπα από τον Τούρκο κατακτητή. Γύρω στα μεσάνυχτα την ειδοποίησαν να πάρει τα μωρά και να φύγει για να γλιτώσει, γιατί ο Τούρκος δεν «έπεφτε» όπως έλεγαν άλλοι. Έτσι φόρτωσε νυχτιάτικα το μικρό αυτοκίνητό της με όσους φιλοξενούσε καμία δεκαριά άτομα, μαζί και όσα τρόφιμα χωρούσαν. Όλα τ’ άλλα τα άφησε πίσω ελπίζοντας ότι θα επιστρέψει. Κι όμως 46 χρόνια μετά ακόμη περιμένει, ακόμη δεν έχει επιστρέψει.
Κι αν κάποιοι επιμένουν και προσπαθούν στη διαγραφή των εγκλημάτων σε βάρος της Κύπρου, όσο και να θέλουν αυτό δεν μπορεί να γίνει. Δεν μπορούν να εξισώσουν τους θύτες με τα θύματα, τους ήρωες που αντιστάθηκαν με αυτούς που τόσο εύκολα έστρεψαν τα όπλα κατά των συγχωριανών τους, των φίλων ή πολλές φορές και των οικογενειών τους. Κι αν ακόμη στις ομιλίες και τα μνημόσυνά τους κάποιοι άλλοι που σήμερα μας κυβερνούν ξεχνούν να αναφερθούν στο πραξικόπημα, στην προδοσία, στις δολοφονίες από την ΕΟΚΑ Β’ δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε η κατοχή, το μισοφέγγαρο στον Πενταδάχτυλο, το κλάμα της μάνας, της αδελφής, το βλέμμα τις μέρες ετούτες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς η Κύπρος έφτασε στην τραγωδία του 1974, στο έγκλημα του φασιστικού πραξικοπήματος που έφερε τον Αττίλα στην Κύπρο.
Την ίδια ώρα πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε όλους αυτούς που αντιστάθηκαν στους φασίστες και πολέμησαν τους Τούρκους κατακτητές, αφού οι άλλοι οι «πατριώτες» έτρεξαν να κρυφτούν.
Η μνήμη λένε ξεθωριάζει, μα σε αυτή την περίπτωση η μνήμη παραμένει ίδια, 46 χρόνια μετά.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
