Η μουσική μας κάτω από το φως του φεγγαριού

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥ

Η μεσαιωνική Αμμόχωστος ζωντανεύει ξανά, απόψε. Κι εκεί που είχε χρόνια να δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της… Εκεί που είχε χρόνια να ακούσει να μιλούν Ελληνικά και Τούρκικα μαζί και να ανταμώνουν Ελληνες και Τούρκοι της Κύπρου στις αγκάλες της…

Μέσα σε ένα μήνα θα ζήσει δύο συγκινήσεις. Ηταν η παράδοση του Πύργου του Οθέλλου, στις αρχές του μήνα, η πρώτη. Οταν στρώθηκε το κόκκινο χαλί για να δεχθεί τα διαπιστευτήρια αυτών που πίστεψαν και πιστεύουν στην ελπίδα πως θα ανατείλουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας. Και να στείλει το μήνυμα πως η προσδοκία να επανενώσουμε τον τόπο μας παραμένει ζωντανή. Και πως αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

Η μεσαιωνική Αμμόχωστος ζωντανεύει ξανά απόψε. Σε μια μουσική εκδήλωση κάτω από το φως του φεγγαριού. Αυτού του φεγγαριού που δεν μπορείς να βρεις ψεγάδι γιατί φωτίζει όλη την Κύπρο από τη μια άκρη στην άλλη. Και το ζηλεύεις, όπως λέει και το τραγούδι, γιατί αυτό σεργιανίζει πάντα πάνω από κάθε γωνιά της μικρής μας πατρίδας και «θωρεί» όλα όσα αγαπάμε και όλα όσα νοσταλγούμε… Ενώ εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε όπως θέλουμε και όποτε θέλουμε… Και αναπολούμε τις καλές στιγμές και ελπίζουμε για τις καλύτερες. Και παλεύουμε να επανενώσουμε τον τόπο μας και παρακαλούμε το φεγγάρι «να χαμηλώσει μία στάξη» και να μας φέξει… Για να ανταμώσουμε ξανά από την Πάφο στον Απόστολο Ανδρέα, από τη μια άκρη του τόπου μας στην άλλη… Και το παρακαλάμε, σαν περνά από την κάθε πόρτα που Ε/κ και Τ/κ έχει χρόνια να ανοίξουν, να θυμάται πως περάσαμε πολλά μαζί, και καλά και κακά. Και λύπες και χαρές…

Στον Πύργο του Οθέλλου, απόψε, πραγματοποιείται η πρώτη κοινή εκδήλωση της δικοινοτικής τεχνικής επιτροπής για τον πολιτισμό. Η «Κυπρογένεια» θα καλωσορίσει τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων με μουσική και τραγούδια του τόπου μας. Μουσική και τραγούδια του κοινού μας πολιτισμού, της κοινής μας μοίρας. Του κοινού μας μέλλοντος.

Την προηγούμενη φορά «πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε» από τις αλήθειες του κοινού μας πόνου. Κλάψαμε γιατί μέσα από την κάθε λέξη του κειμένου αναγνωρίσαμε αλήθειες που είτε κάποιοι θέλαμε να κρύψουμε είτε κάποιοι αρνούμασταν να αναγνωρίσουμε… Απόψε θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε. Για τα ωραία που ζήσαμε μαζί, για τα ωραία που χάσαμε και για τα ωραία που θα ’ρθουν.

Γιατί θα έρθει η ευλογημένη ώρα της λύσης και της επανένωσης. Θα έρθει η ευλογημένη ώρα που μαζί Ε/κ και Τ/κ θα τραγουδήσουμε σε μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο το «Γιασεμί», την «Τηλλυρκώτισσα», τη «Βράκα». Και μαζί, σε μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο, θα χορέψουμε καρτσιλαμάδες και ζεϊμπέκικα… Και το φεγγάρι δεν θα ζηλέψει που θα δει τόση χαρά μαζεμένη… Θα σκορπίσει την ομορφιά του και το φως του θα είναι πια πιο φωτεινό…