Η περηφάνια µας

Της Μαρίας Φράγκου

Ο σύντροφος, ο συνεργάτης, ο φίλος, ο ηγέτης, ο Άνθρωπος. Ο ∆ηµήτρης της καρδιάς µας. Ο ∆ηµήτρης της ταξικής συνείδησής µας…

Ο ∆ηµήτρης Χριστόφιας πέρασε από χθες στην αιωνιότητα. Και είναι δύσκολο, πολύ, να µιλάς για έναν τόσο ξεχωριστό άνθρωπο, σε χρόνο παρελθόντα…

Και τούτες οι µέρες, από την Παρασκευή µέχρι και χθες, ξεχείλισε η αγάπη του λαού προς τον δικό του Άνθρωπο. Όση αγάπη του έδωσε απλόχερα ο ίδιος, ο χαρισµατικός ηγέτης του, ο πρώτος µεταξύ ίσων, άλλη τόση αγάπη εισέπραξε από το λαό ο ίδιος αυτές τις µέρες. Γιατί σαν τη σχέση του ∆ηµήτρη Χριστόφια µε τον λαό, άλλη δεν υπάρχει και πιστεύω πως δεν θα υπάρξει. Με όλους τους ανθρώπους. Γιατί δεν τους ξεχώριζε σε δικούς του και σε µη δικούς του. Για όλους γνοιαζόταν και για όλους ρωτούσε…

Για όλους όσοι τον γνωρίσαµε και συνεργαστήκαµε µαζί του –είτε λόγω επαγγελµατικής ενασχόλησης είτε και λόγω προσωπικής σχέσης– ξέρουµε πως ο ∆ηµήτρης Χριστόφιας ήταν µοναδικός. Και δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν θα υπάρξει άλλος πολιτικός ηγέτης του δικού του εκτοπίσµατος. Σε ανθρωπιά, σε ειλικρίνεια, ήθος, εντιµότητα.

Κριτής όλων είναι ο λαός, έλεγε ο ∆ηµήτρης Χριστόφιας. Και όσο αυστηρός κριτής κι αν είναι ο λαός, θα κρίνει τον ∆ηµήτρη Χριστόφια δίκαια. Με τα σωστά και τα λάθη του, αλλά δίκαια και αντικειµενικά. Χωρίς φανατισµό, χωρίς εµπάθεια. Αναγνωρίζοντάς του τον πατριωτισµό του, τη γνησιότητα του χαρακτήρα του, την αυθεντικότητά του, την ειλικρίνειά του. Μα πάνω από όλα θα του αναγνωρίσει πως είχε έγνοια του και εργάστηκε για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη, πάλεψε για την Κύπρο και το λαό της.

Το σύνθηµα «Οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί µας, οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδελφοί µας», του ανήκει. Κι αν σκεφτεί κανείς πως το εισήγαγε στην πολιτική το 1977, τρία χρόνια µόλις µετά τα τραγικά γεγονότα, αντιλαµβάνεται και την τόλµη αυτού του ανθρώπου. Αντιλαµβάνεται το θάρρος, τον πατριωτισµό του. Γιατί αυτός ήταν ο ∆ηµήτρης Χριστόφιας. Ο Άνθρωπος, ο οραµατιστής, ο ανανεωτής. Ο ηγέτης.

Τους δρόµους που άνοιξαν οι σύντροφοί του, τους έκανε λεωφόρους. Τις παρακαταθήκες των συντρόφων του τις τίµησε. Όπως τίµησε κι εκείνους και πάντα µνηµόνευε.

Τούτες οι µέρες της απέραντης λύπης για το φευγιό του ∆ηµήτρη Χριστόφια, µου θύµισαν έντονα τις µέρες της εκλογής του στην Προεδρία της ∆ηµοκρατίας. Η ίδια περηφάνια για τον δικό µας άνθρωπο. Αυτόν που έσπασε τα κατεστηµένα και διέλυσε τους µύθους. Η ίδια αγάπη για τον ηγέτη που έβαζε το εµείς –και λόγω ιδεολογίας και λόγω χαρακτήρα– πάνω από το εγώ. Τότε η χαρά µας ήταν µεγάλη. Τώρα µεγάλη είναι η λύπη µας, αλλά η περηφάνια είναι ίδια και άλλη τόση και ακόµα παραπάνω. Γιατί ο ∆ηµήτρης Χριστόφιας φεύγει όπως ήρθε. Έντιµος και ειλικρινής.

Ο ∆ηµήτρης κέρδισε πολλούς αγώνες. Ήταν αγωνιστής. Ήταν µαχητής. Και έτσι θα τον θυµόµαστε. Ως τον δικό µας Άνθρωπο. Τον δικό µας ∆ηµήτρη. Βαριά η κληρονοµιά στην οικογένειά του, βαριά η κληρονοµιά στους συντρόφους του. Μεγάλο το χρέος µας απέναντί του.