Η ψευδαίσθηση… για τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Της Κάλιας Ανδρέου

 

Η 10η Δεκεμβρίου γιορτάζεται ως η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αξίζει πράγματι, όμως, να «γιορτάζεται»; Τηρούνται στην πραγματικότητα τα «ιδανικά» που η διακήρυξη επιχειρεί να προωθήσει;

Δεν θα πάω μακριά. Θα σταθώ σε μερικά παραδείγματα-γεγονότα, που δεν απέχουν και πολύ από την πρόσφατη πραγματικότητα. Ένα από τα κατοχυρωμένα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ότι όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματά τους, ενώ οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. Αν πάρουμε για παράδειγμα το τι συμβαίνει στην Κύπρο, το πιο πρόσφατο παράδειγμα που φαίνεται να καταρρίπτει τον όρο «αδελφοσύνη», είναι και οι έντονες αντιδράσεις -εναντίωση- κατοίκων του Ζυγίου, στη δημιουργία κέντρου φιλοξενίας για ασυνόδευτα παιδιά από τη Συρία. Σημειώνουμε επίσης τη ρητορική μίσους που εξαπέλυσε η κ. Σιούφτα μέσα από ομιλία της, σε οτιδήποτε τείνει να είναι «διαφορετικό» από τη δική της κατασκευασμένη «κανονικότητα», είτε αυτό είναι άνθρωπος, είτε άποψη.

Ένα άλλο κατοχυρωμένο δικαίωμα, είναι η ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Αν πάρουμε για παράδειγμα, και πάλι τα κυπριακά δεδομένα, τη στιγμή που υποτίθεται ότι επιθυμούμε να θεωρούμαστε προοδευτικοί και πολιτισμένοι άνθρωποι, συνεχίζουμε να ανεχόμαστε, αλλά και να επιδιώκουμε την κατήχηση στα σχολεία μας και όχι τη μάθηση και κατ΄ επέκταση την επιλογή στο πού θέλω να ανήκω και αν θέλω να ανήκω στην οποιαδήποτε θρησκεία. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό πολλών ομάδων της κοινωνίας, καθώς θέτει περιορισμούς τόσο στην επέκταση όσο και στην ελευθερία της σκέψης.

«Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην προσωπική του ασφάλεια». Αυτό κι αν είναι η απόδειξη, λοιπόν, για το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης όσον αφορά στην πραγματική σημασία της τήρησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στη Συρία. Κάθε μέρα, χάνουν τη ζωή τους αμέτρητοι άμαχοι. Και όσοι, από αυτούς κατάφεραν ή προσπαθούν να ξεφύγουν, μερικοί φτάνουν στο νησί μας περιμένοντας –ίσως– καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ή –απλά– περιμένοντας να ζήσουν. Και εμείς; Τι κάνουμε; Τους κλείνουμε την πόρτα. Με το επιχείρημα ότι θα μας «λερώσουν» το πολιτισμένο μας χώμα. Ή στην καλύτερη; Τους παρέχουμε εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, αποκλείοντάς τους από την κοινωνία, κάνοντας σχεδόν ανέφικτη την ένταξή τους σε αυτήν. Τους κρύβουμε πίσω από τα ττέλια, και τους δίνουμε επιδόματα πείνας. Τόσο απλά, για να κλείσουμε προσωρινά τα στόματά τους, μην τυχόν και διαταράξουν την ησυχία μας. Την ίδια στιγμή που μοιράζουμε διαβατήρια στους ξένους μεγαλοεπενδυτές. Γιατί, ως γνωστόν, αν χρειαστεί, αυτούς θα τους φιλήσουμε και τα πόδια.

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, λοιπόν. Με αυτό τον τρόπο είναι που τηρούμε τα κατοχυρωμένα και αναφαίρετα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Τώρα ας κοιμηθούμε όλοι ήσυχοι.