Η ψυχολογία της «ατομικής ευθύνης»

Του
Κυριάκου Λοΐζου

 

Στα τελευταία του διαγγέλματα με αφορμή την επέλαση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορονοϊού, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ανερυθρίαστα επέρριψε εμμέσως πλην σαφώς την ευθύνη στους πολίτες και δη στους νέους, κάνοντας λόγο για «νέους και νέες που δεν θα ήθελαν να δουν νεκρούς γονείς ή συγγενείς».

Ωστόσο, το ζήτημα στο παρόν κείμενο δεν είναι η πανδημία, αλλά η άνεση με την οποία ο κ. Αναστασιάδης αποδίδει τις ευθύνες και τα λάθη της πολιτικής του στους άλλους. Σε αρκετές περιπτώσεις, τραγικά λάθη, τα οποία δεν έχουν επιστροφή. Ο ίδιος, Μεσσίας.

Επειδή η πολιτική σε μεγάλο βαθμό είναι και ψυχολογία, οι πράξεις και τα λεγόμενα του Νίκου Αναστασιάδη μάς παραπέμπουν σε εκείνο το στάδιο της ψυχοσύνθεσης, όπου όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε, επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους.

Και όταν αυτό γίνεται συνήθεια, είναι δύσκολο να το σταματήσουμε ή να το ελέγξουμε.

Επιπλέον, όταν οι αποφάσεις μας είναι κάποιες φορές καταστροφικές, ακολουθούμε την εύκολη οδό δείχνοντας και καταγγέλλοντας τον προηγούμενο, τους προηγούμενους και το τρένο δεν έχει σταματημό. Μόνο που στο παράδειγμα του Προέδρου μας και της κυβέρνησής του, ο «προηγούμενος» ήταν ο ίδιος. Οι «άλλοι» ήταν οι τωρινοί κυβερνώντες. Απλά, έγινε μία ανακατάταξη στην «ορχήστρα». Αυτός που έπαιζε κιθάρα πήγε στα πλήκτρα και εκείνος που ήταν στα ντραμς πήγε στην κιθάρα.

Η τοξικότητα με την οποία κυβερνά ο νυν Πρόεδρος δεν έχει προηγούμενο. Και ο όρος δεν είναι καθόλου μεταφορικός, διότι κάθε δυσάρεστο συναίσθημα επιδρά και μεταβάλλει τη βιοχημεία του σώματος. Και το σώμα της κοινωνίας μας δέχεται το δηλητήριο και τις τοξίνες της κυβέρνησής μας κάθε μέρα που περνάει.

Η πραγματική ατομική ευθύνη βαραίνει τον κ. Αναστασιάδη αποκλειστικά και όχι την «κυβέρνηση Χριστόφια», σύνθημα το οποίο έχει καταντήσει ανέκδοτο πλέον, εκτός από αφόρητα κουραστικό.

Η ευθύνη της απόφασης να καθαρίσει την κοπριά από τους στάβλους του Αυγεία στη χώρα μας, δεν είναι των πολιτών, αλλά του πρώτου πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Από την οικονομία στο Κυπριακό και από την πανδημία στα «χρυσά» διαβατήρια. Από τον εθνικισμό στα σχολεία (και όχι μόνο) στο ρατσιστικό παραλήρημα μελών της κυβέρνησης.

Το ψέμα, η ρεμούλα (λαϊκότροπα η οικονομική απάτη) και η κοροϊδία έχουν κοντά ποδάρια. Διότι, όσο και να παίζει κανείς με τη νοημοσύνη των πολιτών, έρχεται κάποια στιγμή που συγκρούεσαι μετωπικά με την αλήθεια.

Η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως την επιβεβαίωση, πράγμα το οποίο δείχνει την τεράστια ανασφάλειά της, με προεξέχων τον κ. Αναστασιάδη.

Τέλος, η αποτυχία περνά από κάποια στάδια, αρχίζοντας από την παραδοχή. Από τη στιγμή που η ευθύνη μετατίθεται στους πολίτες, το μέλλον προδιαγράφεται δύσκολο. Και επισφαλές.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy