Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός*

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

H αίσθηση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας δεν είναι ο πιο πετυχημένος δρόμος για την επιβίωση ενός λαού.

Η πολιτική και η κοινωνική περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Κύπρο εν έτει 2020 μυρίζουν μαρασμό, υποκουλτούρα και «τριτοκοσμικότητα» άνευ προηγουμένου. Γκάνγκστερς αλά Σικάγο του 50’, δολοφονίες, δολιοφθορές, φλεγόμενα αυτοκίνητα, στημένα παιχνίδια, ακριβά ταξίδια, δωράκια στον Αρχηγό της Πολιτείας, μίζες, ιδιωτικά τζετ, διαβατήρια σε αμφιλεγόμενους επιχειρηματίες.

Οι τακτικές της κυβέρνησης Αναστασιάδη γκρεμοτσάκισαν ό,τι κτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, σε σχέση με την καλή εικόνα που δημιουργήσαμε και την έξωθεν καλή μαρτυρία μας ως Κύπρος. Στην πολιτική κονίστρα κοντά στα πολλά και αναπάντητα ερωτήματα που προέκυψαν με τις αποκαλύψεις του πρώην συμβούλου του ΠτΔ, Μακάριου Δρουσιώτη, σε σχέση με το τι έγινε στη διάσκεψη του Κραν Μοντανά, στους παιδαριώδεις τακτικισμούς στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ και της ενέργειας, προστέθηκε η «σοδειά» της ακινησίας της κυβέρνησης όσον αφορά την περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων.

Εδώ και μήνες η τουρκική πλευρά έστελνε μηνύματα μέσω δηλώσεων και κινήσεων για τις προθέσεις της για τα Βαρώσια, αλλά στο Λόφο του Προεδρικού φαίνεται είχαν άλλες ασχολίες. Φτάνοντας στο παρά πέντε, αγχωμένος και καταϊδρωμένος ο ΠτΔ αποφασίζει να βγάλει από το μανίκι τη γνωστή τακτική, ότι σίγουρα φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός, φυσικά, ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και αντί απαντήσεων η κυβέρνηση διαρρέει έγραφα, τα οποία ήταν προσχέδια συζητήσεων για να θολώσει τα νερά για το Κυπριακό. Τακτικισμοί που θα γραφτούν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της Κύπρου.

Το μεγαλύτερο, ίσως, πρόβλημα με αυτή την κυβέρνηση είναι ότι κάνει πολιτική άνευ ουσίας, χωρίς να λύνει τα προβλήματα που ταλανίζουν τους Κυπρίους. Κανένα απολύτως μέλημα για το τι παραμέτρους έχουν ή θα έχουν οι πολιτικές της για το μέλλον αυτού του τόπου. Με αυτή την κοντόφθαλμη σκέψη, της στερούμενης οράματος, χειρίζονται όλα τα θέματα, από το Κυπριακό μέχρι την οικονομία. Έτσι φαίνεται σηκώθηκε και έφυγε χωρίς άλλη συζήτηση από το Κραν Μοντανά ο ΠτΔ, έτσι χειρίστηκε την ΑΟΖ και το θέμα της ενέργειας, έτσι ακριβώς και το θέμα της Αμμοχώστου.

Πρόχειρα και πρόσκαιρα όλα. Χωρίς το βάρος της σοβαρότητας που θα έπρεπε να υπήρχε σε τέτοιες στιγμές. Και ενώ φαίνεται καθαρά ότι πλέον ο ΟΗΕ και η κοινή γνώμη στο εξωτερικό μάς στοχοποιούν, όσον αφορά τη μη θετική κατάληξη των συνομιλιών, αντί να αντλήσουμε μαθήματα σύγχρονης πολιτικής, ολισθαίνουμε γοργά και ασταμάτητα για να πείσουμε πέραν πάσης αμφιβολίας τους πάντες ότι στρουθοκαμηλίζουμε.

*Ο τίτλος του άρθρου εμπνεύστηκε από το ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ που στηλιτεύει την υποκρισία, το φανφαρονισμό, το στρουθοκαμηλισμό της τότε φιλοχρήματης βικτωριανής κοινωνίας.