∆ιαβάστε οδηγίες χρήσης

Του ∆ηµήτρη Παλµύρη

Οι διάφορες επέτειοι είναι ευκαιρία για αναστοχασµό. Για ορισµένους κυνικούς εξάλλου -από αυτούς έχει γεµίσει καλώς και κακώς η εποχή µας- οι τιµές και τα µνηµόσυνα δεν λένε πολλά. Εκτός κι αν παρέχουν ορισµένα εργαλεία που να βοηθάνε για το σήµερα. Εάν µας αφορούν στο πώς αντιµετωπίζουµε τα προβλήµατα που έχουµε ενώπιόν µας.

Μια τέτοια επέτειος, που τα παρέχει όλα αυτά, είναι αυτή της 15ης Αυγούστου 1926. Η επίσηµη γέννηση του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Κύπρου. Σε αυτή την επέτειο, οι αγιογραφίες και τα φιλολογικά µνηµόσυνα δεν αρκούν. Η ιστορική αναδροµή οφείλει να είναι χρήσιµη για το σήµερα. Ακριβώς, για αυτόν το λόγο στη «Χ», την ηµέρα της επετείου, το αφιέρωµα που δηµοσιεύεται για την ίδρυση του κόµµατος εστιάζει στην ανάγκη που οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους στο να προχωρήσουν σε αυτή τους την πράξη. Ανάγκη και ανάγκες, όπως η φτωχοποίηση και η κρίση που οδήγησαν τους εργαζοµένους στο να φτιάξουν το µοναδικό τους όπλο: τη δική τους αυτοτελή πολιτική οργάνωση.

Οι δεκαετίες που ακολούθησαν µοιάζουν πολύ λιγότερο µε το σήµερα, από όσο µοιάζει το 1926 µε τις ανάγκες µας τώρα. Μεταπολεµικά η επέλαση του έθνους κράτους στις αποικίες, οι προνοιακές πολιτικές και ο κρατικός παρεµβατισµός που επικράτησαν για δεκαετίες από τις ΗΠΑ µέχρι την Ευρώπη, µέχρι και τον εγκλωβισµό πολλών κινηµάτων στην ψυχροπολεµική λογική δηµιουργούσαν πολύ ιδιαίτερα δεδοµένα.

Αντίθετα, τηρουµένων των αναλογιών, σήµερα, όπως και το 1926, µπορούµε να εντοπίσουµε τον laissez-faire καπιταλισµό της εποχής στο νεοφιλελευθερισµό. Βρισκόµαστε ξανά µπροστά και πίσω από εποχές µεγάλων κρίσεων. Βρισκόµαστε ξανά µπροστά στην αποδιοργάνωση της εργασίας, της αλµατώδους ανάπτυξης των ανισοτήτων και της απόλυτης αλλεργίας σε ιδέες αναδιανοµής του πλούτου. Ο καπιταλισµός φαντάζει ξανά γνήσιος και αδυσώπητος.

Σαφώς και το τώρα δεν είναι το ίδιο µε το τότε. Όµως αποτελεί ευκαιρία για εµάς να αναλογιστούµε πως οι ανάγκες του τότε οδήγησαν σε πολύ συγκεκριµένη οργάνωση µε συγκεκριµένες µεθόδους. Το πιο σηµαντικό ωστόσο είναι πως όλα αυτά έγιναν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριµένους στόχους. ∆εν αποτελούσαν την ίδρυση µιας οµάδας συµφερόντων που εσαεί θα διαπραγµατευόταν τη θέση της και το ξεροκόµµατό της µε τους αφεντάδες της. Αυτά τα λέει η πλουραλιστική θεωρία του αστικού κοινοβουλευτισµού.

Όχι η 15η Αυγούστου!
Εκεί συγκεντρώθηκαν γιατί οι ανάγκες τους οδήγησαν στο συµπέρασµα πως έπρεπε να καταργήσουν αυτούς τους ανισόρροπους ανταγωνισµούς. Πως η ανθρωπότητα µπορεί για παραπάνω από αυτά. Εποµένως ίδρυσαν ένα εργαλείο για το σκοπό αυτό. Ένα εργαλείο που επιβιώνει και που οφείλουµε να χρησιµοποιούµε σωστά για να µη χαλάσει.