Είδαμε να συμβαίνει κι αυτό…

Της Μαρίνας Κουμάστα

Οι δείκτες δεικνύουν μείωση στα ποσοστά της ανεργίας.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, φαίνεται μέσα από τα στατιστικά στοιχεία ότι ο αριθμός των απασχολουμένων συρρικνώνεται.

Θα έλεγε κανείς πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει.

Πως είναι ουτοπικό και λανθασμένο.

Δικαιολογημένα, μάλιστα, γιατί λογικά θα έπρεπε η μείωση στα ποσοστά της ανεργίας να συνοδεύεται με αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων.

Και ενώ οι στατιστικές καταδεικνύουν αυτή την αντιφατική εικόνα, έρχεται και μια νέα στατιστική ανάλυση, η οποία καταδεικνύει αύξηση των κενών θέσεων στις επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία ο αριθμός των κενών θέσεων το 3ο τρίμηνο του 2016, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2015, σε επιχειρήσεις αυξήθηκε κατά 2.626 ή ποσοστό 111,1%.

Εύλογα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πώς μπορεί να μειώνεται η ανεργία και οι κενές θέσεις σε επιχειρήσεις να αυξάνονται.

Ή πώς είναι δυνατόν οι απασχόλουμενοι να μειώνονται και την ίδια ώρα να μειώνεται και η ανεργία.

Κι όμως γίνεται.

Διότι σε αυτές οι στατιστικές, που επικαλείται η κυβέρνηση για να χειροκροτήσει μάλιστα τη μείωση της ανεργίας, δεν προσμετρούνται ή υπολογίζονται παράγοντες όπως λ.χ. το γεγονός ότι η υψηλή και παρατεταμένη ανεργία καθώς και η επιδείνωση της ποιότητας της απασχόλησης, εξωθεί ανέργους είτε στην αποχώρηση από το εργατικό δυναμικό είτε στη μετανάστευση.

Εξ ου και συμβαίνει να μειώνεται η ανεργία και συνάμα οι απασχολούμενοι.

Μιας όμως και αναφερόμαστε σε απασχολούμενους… μήπως τελικά οι απασχολούμενοι είναι μια νέα κατηγορία εργαζομένων που απασχολείται ευκαιριακά ή περιστασιακά;
Μήπως είναι οι… απασχολούμενοι που τους «βγαίνει το λάδι» για 500 ευρώ το μήνα και πολλές φορές εξαναγκάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας;

Μήπως είναι και όλοι αυτοί οι οποίοι απασχολούνται δύο ώρες την ημέρα ή κάποιες μέρες τη βδομάδα, οι οποίοι συνυπολογίζονται μέσα στους ”μη άνεργους”;

Προφανώς έτσι είναι.

Γι’ αυτό άλλωστε συμβαίνει οι αριθμοί να ευημερούν και οι άνθρωποι να δυστυχούν.

Με τις αλχημείες το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται. Ούτε με τη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία και τα επικοινωνιακά παιχνίδια με τους αριθμούς.

Το πρόβλημα θα επιλυθεί μόνο όταν υιοθετηθούν πολιτικές ανάπτυξης, οι οποίες θα δημιουργήσουν σταθερές, ποιοτικές θέσεις εργασίας.

Οφείλει η κυβέρνηση να ασκήσει πιέσεις προς τους εργοδότες για τήρηση των συλλογικών συμβάσεων και να προχωρήσει σε μέτρα -συγκεκριμένα και στοχευμένα- για να προστατέψει τη μισθωτή εργασία.