Ιδιωτικοποιήσεις και δημόσιων δρόμων…

 Της Κάλιας Ανδρέου

Γιατί όχι; Στην Κύπρο ζούμε! Χθες διάβασα μια από τις πιο γελοίες -κατά την άποψή μου- ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Αυτή δεν είναι άλλη από την απόφαση του Δήμου Λευκωσίας να ικανοποιήσει το αίτημα δύο κατοίκων να τοποθετήσουν στη γειτονιά τους μια ηλεκτρική μπάρα, μετατρέποντας έτσι έναν δημόσιο δρόμο σε ιδιωτικό.

Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι είναι αυτοί που έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου το κόστος τοποθέτησης της ηλεκτρικής μπάρας, που είναι πέραν των €5.000, καθώς και τη συντήρησή της.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της «Χ», «αν και η Αστυνομία είχε αρνητική θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα, η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου, δήμαρχος και δημοτικοί σύμβουλοι του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, ψήφισαν θετικά, υποστηρίζοντας πως οι κάτοικοι της περιοχής θα αναλάβουν να προμηθεύσουν τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης και την Υπηρεσία Καθαριότητας του δήμου με σχετικό remote control»!

Πάντως, και όπως οι περιστάσεις δείχνουν, ο αρχοντοχωριατισμός δεν διακατέχεται μόνο από αυτούς που αιτήθηκαν να ιδιωτικοποιήσουν έναν δημόσιο δρόμο, αλλά και από αυτούς που απάντησαν θετικά στο αίτημα των άλλων.

Την ίδια ώρα μάλιστα που πλήθος κόσμου διαδηλώνει για την προστασία της ακτογραμμής και της θάλασσας, των βουνών και των δασών, της φύσης και του τοπίου, καθώς και της πολιτιστικής αρχαιολογικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Κύπρου, κάποιοι άλλοι ψάχνουν τρόπους προς επέκταση της πλεονεξίας τους, πράξεις που μόνο σε μικροπρέπεια και παραδοξότητα παραπέμπουν.

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «η ηλεκτρική μπάρα θα τοποθετηθεί στην οδό Ρίμινι στον Άγιο Ανδρέα και θα εξυπηρετεί μόνο δύο οικογένειες! Σε επιτόπου επίσκεψη της «Χ» διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για αδιέξοδο δρόμο, ο οποίος βρίσκεται πίσω από το κτίριο της Πολεοδομίας και η πρόσβαση είναι από την οδό Χαράλαμπου Μούσκου (…) ενώ στη συγκεκριμένη οδό υπάρχει και χώρος αρχαιοτήτων και μεγάλο άδειο κρατικό οικόπεδο, που θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε χώρο στάθμευσης».

Το γεγονός και μόνο ότι ο συγκεκριμένος δρόμος είναι δημόσιος, δεν θα έπρεπε -κανονικά και λογικά- να διαπραγματεύεται προς εξυπηρέτηση και μόνο δύο – τριών κατοικιών που, όπως φαίνεται, τα θέλουν όλα δικά τους.

Επιπρόσθετα, το ότι εγείρονται θέματα ασφάλειας είναι ένας από τους κυριότερους λόγους, θα έλεγα, για τους οποίους δεν θα έπρεπε καν να συζητηθεί το θέμα.

Προκύπτουν επίσης εύλογα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα ποια είναι τα οφέλη του δήμου ώστε να παραχωρήσει αυτόν το δρόμο σε ιδιώτες. Μήπως είναι ένα θέμα για το οποίο θα έπρεπε να προβληματιστούμε γενικότερα, ως προς την τυχόν ύπαρξη «πελατειακών σχέσεων»;

Πάντως μέσω των συγκεκριμένων περιστάσεων προκύπτει η οποιαδήποτε υποψία. Εκτός κι αν τελικά δοθεί μια το ίδιο λογική απάντηση -όπως λογικά είναι και τα ερωτήματα- από πλευράς του ίδιου του δήμου και γενικότερα από όλους όσοι ψήφισαν θετικά την ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου δρόμου.