Ιδού τα «έργα» σας

Του Τάσου Περδίου

Κατά τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων, το ΡΙΚ βρισκόταν υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών.

Οι οποίοι, από τις 17 Αυγούστου 1974, έχουν στο “παλμαρέ” τους ένα από τα τραγικότερα κεφάλαια ολόκληρης της κυπριακής τραγωδίας. Την τραγωδία της οικογένειας του Χριστάκη και της Χρυστάλλας Κυριάκου, η οποία από εκείνη την ημέρα μετρά ούτε λίγο ούτε πολύ δέκα αγνοούμενους. Γιατί; Επειδή ενώ από τις 15 Αυγούστου είχαν βρεθεί πρόσφυγες στην Ορμήδεια αφού προέλαυναν οι Τούρκοι προς το Βαρώσι, το ελεγχόμενο από τα κατακάθια της ΕΟΚΑ Β’, ΡΙΚ, μετέδωσε στις 17 Αυγούστου ότι οι νότιες περιοχές της Αμμοχώστου ήταν ελεύθερες. Έτσι οδήγησαν ολόκληρες οικογένειες, που πίστεψαν και αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, κατευθείαν στα χέρια των Τούρκων στρατιωτών, σαν πρόβατα στη σφαγή.

Η Χρυστάλλα Χριστάκη, από τους διασωθέντες, περιγράφει στο βιβλίο του αείμνηστου Μιχάλη Πουμπουρή «Οδυνηρές εμπειρίες, η συνέχεια ενός εγκλήματος»:

«Μέσα στο αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε ο πεθερός μου στοιβαχτήκαμε σαν σαρδέλες τα πιο κάτω πρόσωπα: Ο πεθερός και η πεθερά μου Κυριάκος και Αντριάνα Γιωρκαλλή, εγώ με τα τρία παιδιά μου, τον Αντρέα, πέντε χρόνων και τις δίδυμες κόρες μου Κυριακούλα και Μαρίνα, τριών χρόνων, η κουνιάδα μου Σωτήρα Ανδρέου με τα τρία ανήλικα παιδιά της, τον Αναστάση δεκατριών χρόνων, την Κούλα, έντεκα χρόνων και τον Χρίστο, εννιά χρόνων, ο κουνιάδος μου Γεώργιος Κ. Γιωρκαλλή, 40 χρόνων και μια γνωστή του, η Χριστίνα Λιασίδη, ο μικρός αδερφός μου Άλκης, δώδεκα χρόνων, ο Σάββας Παρασκευά και η γυναίκα του Αντρονίκη μαζί με τις κόρες τους Άννα και Παρασκευού. Κατά τις 9:30 περίπου βρεθήκαμε στο δρόμο Δερύνειας – Βαρωσιού. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκαν οι Τούρκοι από τα περβόλια και μας περικύκλωσαν».  Από τους 17 ανθρώπους που είχαν στοιβαχτεί στο αυτοκίνητο για να πάνε στα σπίτια τους ξέφυγαν από τους Τούρκους οι 5. Ανάμεσα στους υπόλοιπους ήταν και έξι ανήλικα παιδάκια.

Αυτά ήταν τα κατορθώματα των καθαρμάτων της ΕΟΚΑ Β’, αλλά όχι μόνο. Τρεις μέρες πριν την εγκληματική ανακοίνωση του ελεγχόμενου ΡΙΚ, διαπράχθηκε η σφαγή της Τόχνης όπου οι δολοφόνοι ΕΟΚΑβητατζήδες εκτέλεσαν 80 άμαχους Τουρκοκύπριους. Από τους 80 που είχαν αρπάξει για να μεταφέρουν δήθεν στη Λεμεσό επέζησε ένας, τη μαρτυρία του οποίου πρέπει ν’ ακούσει κάποιος για να καταλάβει το μέγεθος της θηριωδίας. Στο ντοκιμαντέρ του Τόνι Αγκαστινιώτη «Φωνή αίματος, αναζητώντας τη Σελτέν» υπάρχει η μαρτυρία του Σουάτ Καφαντάρ, μοναδικού επιζήσαντα της σφαγής της Τόχνης, ο οποίος περιγράφει πώς δολοφόνησαν 80 άμαχους, αλλά και πώς γλίτωσε ο ίδιος: «Δίπλα μου ήταν ένας φίλος μου του οποίου άνοιξε το κρανίο και πετάχτηκαν τα μυαλά του στο πρόσωπό μου. Γλίτωσα επειδή νόμισαν ότι ήταν τα δικά μου μυαλά», λέει εξιστορώντας πώς οι δολοφόνοι έκαναν έλεγχο για να επιβεβαιώσουν ότι είχαν σκοτώσει όλους τους Τουρκοκύπριους.

Αυτά είναι τα «κατορθώματα» του απόπατου της κυπριακής κοινωνίας. Ανίατες πληγές στο κορμί ολόκληρου του λαού μας, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, ενώ οι δολοφόνοι, φυσικοί ή ηθικοί, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Πολλοί μάλιστα απολαμβάνουν μέχρι σήμερα τιμές και μεγαλεία…