Της Μαρίας Φράγκου
Τι τα θέλουμε τα οικονομικά πλεονάσματα, άμα μας πνίγουν τα κοινωνικά ελλείμματα; Τι τους θέλουμε τους δείκτες οικονομικής ανάτασης, όταν το κράτος εγκληματεί; Οι αριθμοί μπορεί να λένε πολλά και θετικά πράγματα -και όχι απαραίτητα πάντα την αλήθεια-, γεγονός που κάνει τους κρατούντες την εξουσία να επαίρονται. Και να δηλώνουν με περηφάνια πως τα κατάφεραν και πως οδήγησαν τη χώρα στο οικονομικό θαύμα… Μα τι να τα κάνεις τα λόγια τα μεγάλα και τις υπερφίαλες δηλώσεις, άμα ξέρεις πως κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή;
Το έγκλημα θεριεύει και οι εγκληματίες τόσο νιώθουν στο πετσί τους τη «μηδενική ανοχή», που μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας πια. Και κλέβουν και σκοτώνουν… Αλλά, κατά τα άλλα, το έγκλημα θα κτυπηθεί αμείλικτα…
Τι τα θέλει μια κοινωνία τα οικονομικά πλεονάσματα όταν μειοψηφεί σε κοινωνικά πλεονάσματα; Όταν ένα κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά του, τι τα θέλει τα οικονομικά επιτεύγματα; Μα τα οικονομικά επιτεύγματα προϋποθέτουν και κοινωνικά πεπραγμένα. Πώς γίνεται το πρώτο να συνυπάρχει σε βάρος του δεύτερου;
Ένα μωρό ξεψύχησε στα χέρια της μάνας του γιατί η παρεχόμενη ιατρική περίθαλψη δεν μπόρεσε να το σώσει. Η κοινωνία εμβρόντητη παρακολουθεί και οργισμένη απαιτεί την απόδοση δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης που θα αποτρέψει επανάληψη τέτοιων και παρόμοιων φαινομένων. Και όπως για να παταχθεί το έγκλημα χρειάζεται να έχει η Αστυνομία τα σωστά μέσα, έτσι και για να προστατευθεί ο πληθυσμός στα νοσοκομεία από την παρεχόμενη υγεία, πρέπει να έχουν οι γιατροί τα κατάλληλα όπλα. Είναι όλα θέμα σωστής κοινωνικής πολιτικής, λοιπόν. Μιας πολιτικής που θα έχει στο επίκεντρο της προσοχής της τον άνθρωπο, την ευημερία του, την προστασία του. Το κράτος μας έχει χρεοκοπήσει στα θέματα κοινωνικής πρόνοιας, φροντίδας και ευημερίας. Φτιάχνουμε μια εικόνα για να την συζητούν και να την ζηλεύουν όλοι οι υπόλοιποι, αλλά ξεχάσαμε τον άνθρωπο. Τις ανάγκες και τα θέλω του. Την επιβίωσή του. Αφέθηκε ο καθένας να παλεύει από μόνος του κι αν τα καταφέρει καλώς… Αλίμονο σε αυτόν που δεν έχει ένα στήριγμα, ένα αποκούμπι. Δεν θα τον ρωτήσει το -ανύπαρκτο- κράτος πρόνοιας πώς τα βγάζει πέρα. Ή αν τα βγάζει πέρα.
Σήμερα, λοιπόν, αποχαιρετώντας άλλο ένα θύμα της αναλγησίας του κράτους, αυτού του κράτους που ψάχνει το χειροκρότημα ασχέτως του θεάματος που παρουσιάζει, ας σιωπήσουμε. Κι ας κλάψουμε για την κατάντια μας… Μια κατάντια την οποία, δυστυχώς, ανεχόμαστε…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
