«Είμαστε ακόμα ζωντανοί. Μπάνα»

Της Μαρίνας Κουμάστα

Eνας εμφύλιος σπαραγμός που μαίνεται εδώ και αρκετά χρόνια…

Ο πόλεμος στη Συρία, η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που κτύπησε την ανθρωπότητα: Eκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί άμαχοι, εκατομμύρια οι πρόσφυγες που αναζητούν ασφάλεια σε κάποια γωνιά της Ευρώπης. Χιλιάδες αυτοί οι οποίοι άφησαν όνειρο και ελπίδα στον πυθμένα της θάλασσας…

Ανάμεσα στις εκατόμβες των νεκρών, μικρά παιδιά. Κι άλλες χιλιάδες, που σχοινοβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου…

«Είμαι τόσο θλιμμένη, η κατάσταση είναι τόσο άσχημη» λέει στα αγγλικά, σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Twitter ένα 7χρονο κορίτσι από το Χαλέπι.

Η μικρή Μπάνα Αλαμπέντ, το κοριτσάκι που συγκλόνιζε περιγράφοντας στο Twitter την κόλαση που ζούσαν οι άμαχοι στο Χαλέπι, κατάφερε τελικά να φύγει από εκεί. Ζωντανή! «Καλό απόγευμα από το Χαλέπι (#Aleppo), διαβάζω για να ξεχάσω τον πόλεμο», έγραφε η ίδια σε ένα μήνυμά της.

Σε άλλο, δήλωνε πως είναι ακόμη ζωντανή. «Καλημέρα από το Χαλέπι. Είμαστε ακόμα ζωντανοί. Μπάνα».

Σαν την Μπανα, χιλιάδες τα παιδιά που βίωσαν ή βιώνουν τις συρράξεις. Γεννήθηκαν στον πόλεμο. Κι αντί για τραγούδια για νανούρισμα, στ’ αυτιά τους ηχεί ο κρότος των βομβών, των μαχητικών, των όπλων.

Για αυτά τα παιδιά ο πόλεμος είναι κάτι συνηθισμένο. Η καθημερινότητά τους.

Η ένταση στη Συρία, είτε προέρχεται από τις κυβερνητικές και επαναστατικές δυνάμεις είτε από το ISIS θέτει καθημερινά τη ζωή τους σε σοβαρό κίνδυνο.

Κι όσα παιδιά γλίτωσαν από τις βόμβες, έχουν μια ψυχή ακρωτηριασμένη. Και δικαιολογημένα.

Εχουν δει τους πιο δικούς τους άνθρωπους να πεθαίνουν. Εχουν ζήσει την κόλαση του πολέμου, έμαθαν να φοβούνται για να ζουν… Εχουν πεινάσει, διψάσει, στερηθεί το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση. Το πρόσωπό τους έχει σκληρύνει, η καρδιά τους έχει γίνει πέτρα.

Και σε αυτό το τραγικό σκηνικό, η αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα μάλλον χλιαρή μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η δε ευαισθητοποίηση της ανθρωπότητας επίσης, υποτονική. Κάθε φορά που ανεβαίνει μια σοκαριστική φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κουνούμε το κεφάλι λυπημένα και δείχνουμε γραπτώς ή συζητώντας την αγανάκτησή μας. Λίγο αργότερα, βυθιζόμαστε και πάλι στην καθημερινότητά μας. Και ξεχνάμε…

Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, σήμερα, βρίσκονται δίπλα μας. Τα προσφυγόπουλα έχουν ενταχθεί στα σχολεία μας, είναι ανάμεσά μας.

Χριστούγεννα έρχονται… Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Για ανθρώπους μιλάμε, ταλαιπωρημένους, βασανισμένους, βαθιά πληγωμένους…