Είσαστε αντικείμενα!

Της Αθηνάς Ξενοφώντος

Οταν το συνδικαλιστικό κίνημα υποδεικνύει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι στόχος των κυβερνώντων είναι η επιστροφή των εργαζομένων σε εποχές δουλείας δεν είναι σχήμα λόγου.

Η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο να εκμηδενίσει την αξία των εργαζομένων και κυρίως την αξία της εργασίας που παράγουν, θεωρώντας τους ότι είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας, σε αντίθεση με τη στάση που τηρεί έναντι των εργοδοτών, που μπροστά στα «θέλω» τους στέκεται σούζα και γίνεται στρατιωτάκι.

Η εν λόγω πολιτική αποτυπώνεται στυγνά στους δείκτες της Ε.Ε. για τις κοινωνικές ανισότητες, οι οποίοι στην Κύπρο την τελευταία τριετία παρουσιάζονται οι χειρότεροι με διαφορά.

Σήμερα όμως, δεν θα σταθούμε στους δείκτες. Εξάλλου, αυτό το ζήτημα το καλύψαμε αναλυτικά σε προηγούμενες εκδόσεις, σε μια προσπάθεια οι κυβερνώντες να αντιληφθούν πού οδηγούν την κοινωνία, η πλειοψηφία της οποίας τούς έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης…

Σήμερα θα εστιάσουμε στις ενέργειες της κυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ, η οποία προωθεί τυφλά και στοχοπροσηλωμένα την αξία του κέρδους αντί των ανθρώπων και κατ’ επέκταση των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι είναι η κινητήρια δύναμη στην παραγωγή του κέρδους. Χωρίς αυτούς, το κέρδος των επιχειρήσεων δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί και να αβγατίσει. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να έχουν και το ανάλογο μερίδιο στην πίτα του παραγόμενου κέρδους.

Οχι ισάξιο, αλλά το σωστό, γι’ αυτό εξάλλου και το σύστημα των εργασιακών σχέσεων στην Κύπρο είναι, ή μάλλον ήταν, πρότυπο για πολλές χώρες.

Η διακυβέρνηση του κράτους από μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση έχει αλλάξει άρδην το συσχετισμό αυτό και η Κύπρος μετατράπηκε μέσα σε τρία χρόνια σε παράδειγμα προς αποφυγή.

Μετέτρεψε το λιανικό εμπόριο σε ζούγκλα με τη λειτουργία των καταστημάτων επτά μέρες τη βδομάδα και τους εργαζομένους σε αντικείμενα.

Εξαναγκάζονται σε εξουθενωτικές ώρες εργασίας, με εξευτελιστικές αμοιβές, ενώ οι εργοδότες με την ανοχή της κυβέρνησης, παραβιάζουν κάθε αρχή και νόμο.

Το ΥΠΕΡ αρνείται πεισματικά να τοποθετηθεί στο αίτημα των ξενοδοχοϋπαλλήλων για νομική ρύθμιση βασικών δικαιωμάτων ως μέτρο στήριξης και προστασίας τους από την ασυδοσία των εργοδοτών.

Δεν τραβά το αφτί των ξενοδόχων, οι οποίοι αθέτησαν τη συμφωνία για επαναφορά των ωφελημάτων που παραχωρήθηκαν πριν τρία χρόνια για στήριξη της βιομηχανίας, παραβιάζοντας εξόφθαλμα τον κώδικα.

Ομως, η σπουδή που επιδεικνύει στο αίτημα των εργοδοτικών οργανώσεων για νομική ρύθμιση του δικαιώματος της απεργίας σε ουσιώδεις υπηρεσίες είναι άνευ προηγουμένου.

Η μανία του αυταρχισμού της κυβέρνησης φτάνει στα όρια του παραλόγου, αν και γνωρίζει ότι η απεργία είναι το τελευταίο όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για να αμυνθούν στις επιθέσεις των εργοδοτών.

Για κανένα πλέον εργατικό ζήτημα η κυβέρνηση δεν διεξάγει διάλογο με το συνδικαλιστικό κίνημα, ωσάν και κοινωνικοί εταίροι είναι μόνο οι εργοδότες.

Αποφασίζουν και ανακοινώνουν, όπως έγινε και στο πρόσφατο ζήτημα της δημιουργίας Αρχής για την εποπτεία των Ταμείων Προνοίας, που οι συντεχνίες ενημερώθηκαν εκ των υστέρων.

Tα Ταμεία Προνοίας δεν αφορούν τους κυβερνώντες αλλά τους εργαζομένους, που καταβάλλουν τις εισφορές, και τους εργοδότες.