Ηταν καταθέσεις ψυχής, ήταν ο πόνος…

Της

Μαρίνας Κουμάστα

Τούτες τις μέρες οι μνήμες πάνε πίσω… Στο επαίσχυντο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας. Στον πόλεμο και την προσφυγιά. Στους αγνοουμένους και τους συγγενείς τους. Στα παλικάρια που «παραδίδονται» στους οικείους τους μέσα σε ένα μικρό κουτάκι και στις κηδείες που γίνονται πολλά χρόνια μετά… Στην εσχάτη προδοσία της Κύπρου, στους υπευθύνους που έχουν όνομα και επίθετο…

Πολλές φορές όμως ξεχνούμε κάποιους άλλους. Τους αφανείς ήρωες της Κύπρου. Τους παθόντες, τραυματίες του πολέμου. Για την Κύπρο ρίχθηκαν στον αγώνα. Για την πατρίδα τους όρθωσαν ανάστημα απέναντι στον εχθρό, αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στις μάχες. Παιδιά, οι περισσότεροι, τότε. Το αίμα έβραζε. Η ψυχή διψούσε για ελευθερία.

Σήμερα η πλειοψηφία των παθόντων του πολέμου κοντά στα εξήντα. Εκαναν παιδιά και δεν έπαιξαν ποτέ μπάλα μαζί τους. Πώς να παίξει κανείς ποδόσφαιρο με ένα πόδι; Είχα την ευκαιρία πριν από μερικά χρόνια να μιλήσω με κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους, στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ. Μόνο που αυτό το ρεπορτάζ ήταν πολύ διαφορετικό απ’ τα άλλα. Ηταν καταθέσεις ψυχής, ήταν ο πόνος (σωματικός και ψυχικός) που έβγαινε απ’ τα εσώψυχά τους.

Ηταν ένα ρεπορτάζ που άγγιζε τις πιο ευαίσθητες φλέβες, που προκαλούσε δεκάδες συναισθήματα ταυτόχρονα: Απ’ την υπερηφάνεια μέχρι τη λύπη κι απ’ την αγανάκτηση μέχρι το θυμό. Τα τραύματα -του σώματος και της ψυχής- αυτών των ανθρώπων δεν έκλεισαν ποτέ. Κανείς δεν βοήθησε τις πληγές να επουλωθούν και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ζητούν ακόμη ψυχολογική στήριξη. Σαράντα δύο χρόνια το νοσοκομείο για αυτούς τους ανθρώπους έχει γίνει το δεύτερό τους σπίτι. Οι χειρουργικές επεμβάσεις, ρουτίνα. Μια καθημερινότητα δύσκολη, επώδυνη. Κι αντί σ’ αυτούς τους ανθρώπους η πολιτεία να εστιάσει και να δείξει τον απαραίτητο σεβασμό, τους έχει ρίξει στο περιθώριο αφήνοντάς τους στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ακόμη και για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν.

Πολύμηνες αναμονές για ιατρικές εξετάσεις, για τη σύγκληση του Ιατροσυμβουλίου. Εξιτήριο, άρον-άρον, από τα νοσοκομεία του εξωτερικού με ημιτελείς θεραπείες για να ξαναπεράσουν από Ιατροσυμβούλιο. Και τα βάσανά τους να μην έχουν τέλος. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά έναν απ’ αυτούς τους αφανείς ήρωες να περιγράφει ένα συγκλονιστικό έγκλημα από τους Τούρκους. Θύμα δεν υπήρχε. Η ψυχή όμως μιας γυναίκας πέθανε. Για πάντα. «Τότε ήταν 16 ετών. Βιάστηκε, βασανίστηκε, μέχρι και τα δόντια τής έβγαλαν με βεντάλια… Την τοποθέτησαν -θεωρώντας την νεκρή- σε μαύρο σακούλι για να διαπιστώσει κάποιος από τα ΟΗΕ ότι η κοπέλα ανέπνεε…

Οταν μετά από πολλά χρόνια έκανε αίτηση στην αρμόδια κρατική υπηρεσία για εμφυτεύματα δοντιών δεν την πίστεψε κανείς. Την ανάγκασαν να ξαναζήσει το μαρτύριο. Οδήγησε τους λειτουργούς στο στρατόπεδο όπου βασανίστηκε· τους υπέδειξε και τάφο με αγνοουμένους…» Χρωστά η Κύπρος σ’ αυτούς τους ανθρώπους.

Ο αγώνας που κάποτε έδωσαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα δεν συγκρίνεται με αυτόν που δίνουν σήμερα. Τότε πολέμησαν για τα ιδανικά της πατρίδας τους. Σήμερα «πολεμούν» για την αξιοπρέπειά τους.

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy