Καλώς τους κι ας άργησαν

Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου

Υπάρχει πάντα αρκετός χρόνος, αλλά κάθε μέρα είναι λιγότερος από χθες. Η Υπουργός Εργασίας, Ζέτα Αιμιλιανίδου, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι ετοιμάζει νόμο ομπρέλα, ο οποίος θα αφορά τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς και δεύτερο νομοσχέδιο που θα αφορά την πάταξη της αδήλωτης εργασίας.

Το κατά πόσο θα κατατεθούν σύντομα τα υπό αναφορά νομοσχέδια και αν αυτά θα αποδώσουν τα αναμενόμενα, αυτό θα κριθεί στο χρόνο.

Το βέβαιο είναι ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος με αποτέλεσμα να θυματοποιηθούν χιλιάδες εργαζόμενοι.

Αυτά που υπόσχεται η Υπουργός Εργασίας είναι αιτήματα τα οποία θέτουν εδώ και τρία χρόνια οι συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Η ΠΕΟ τα είχε θέσει από το 2013. Συγκεκριμένα στην ετήσια διακήρυξή της για την Πρωτομαγιά του 2013, η ΠΕΟ είχε ζητήσει την προστασία των συλλογικών συμβάσεων και την καταπολέμηση της πολιτικής που ακολουθεί μεγάλη μερίδα εργοδοτών να προσλαμβάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό.

Μάλιστα είχε καταθέσει συγκεκριμένες εισηγήσεις όπως η επανακατάθεση του νομοσχεδίου – το οποίο κατέθεσε η προηγούμενη κυβέρνηση αλλά το απέσυρε η νυν – με το οποίο δίνεται η δυνατότητα στον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας με διάταγμα να επεκτείνει την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης ενός κλάδου σ’ όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου.

Ακόμη, είχε προτείνει στην κυβέρνηση να επανακαταθέσει το νομοσχέδιο που δημιουργεί τους αναγκαίους μηχανισμούς εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχείρισης.

Επιπρόσθετα, στη διακήρυξη του 2013 η ΠΕΟ είχε προτείνει να αυξηθούν οι έλεγχοι για τα θέματα της αδήλωτης εργασίας, της προστασίας των μισθών, της παράνομης εργασίας, του κατώτατου μισθού.

Επίσης ζήτησε τη λήψη πρόσθετων μέτρων για διατήρηση των θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα, να εκπονηθεί ολοκληρωμένο πρόγραμμα στήριξης μακροχρόνια ανέργων και άλλων ευπαθών ομάδων και να ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης για τους εργαζομένους και ιδιαίτερα τους χαμηλά αμειβόμενους και τους άνεργους.

Ομως η κυβέρνηση αντί να στηρίξει τους εργαζομένους προχώρησε σε μια σειρά από μέτρα τα οποία είχαν ως συνέπεια την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Με αποτέλεσμα την αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας στο 41%, τη μείωση των μισθών κατά 23%, τη μείωση των εισοδημάτων των χαμηλοσυνταξιούχων κατά 30%, τη διεύρυνση της εισοδηματικής και κοινωνικής ανισότητας μάλιστα με τον υψηλότερο ρυθμό στην ΕΕ.

Επίσης 244,000 άτομα βρίσκονται πλέον στα όρια της φτώχειας, ενώ 139,000 στερούνται βασικά αγαθά διαβίωσης.

Αν η κυβέρνηση υιοθετούσε τα μισά έστω από τις εισηγήσεις της ΠΕΟ, οι εργαζόμενοι και η κοινωνία ευρύτερα δεν θα βρίσκονταν σήμερα σ’ αυτή την τραγική κατάσταση.