Καμιά Ημέρα δεν ανταποκρίνεται στο νόημά της…

Της Μαρίας Φράγκου

Ο δείκτης ποιότητας της ζωής σε μια πολιτεία μπορεί να προσδιοριστεί από το επίπεδο της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας. Κατά αντίστοιχο τρόπο, μπορούμε να διαπιστώσουμε σε ποιο κράτος και ποια κοινωνία ζούμε από το πώς φροντίζουμε τους ηλικιωμένους και τα παιδιά μας.

Κι αν η φροντίδα για τους γέρους έχει να κάμει με μιαν οφειλή κι ένα χρέος γι’ αυτούς που οδήγησαν την κοινωνία μας ως εδώ που έφτασε, η φροντίδα για τα παιδιά είναι ακόμα πιο σημαντική διότι έχει να κάμει με το μέλλον μιας κοινωνίας, με την προοπτική της, τη δυναμική και την ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή, ποιοτικότερη, δημιουργικότερη, με μεγαλύτερη ευημερία και ευτυχία όλων των μελών της.

Όπως έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και μελοποίησε στη συνέχεια ο Μίκης Θεοδωράκης: «Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα». Μόνο που στις μέρες μας και γενικά σε κάθε δύσκολη εποχή όπως η δική μας, δεν αρκεί μόνο να «γλιτώσει το παιδί» -που είναι και αυτό βασικό αλλά στοιχειώδες- το παιδί πρέπει να ευημερήσει κιόλας, να μορφωθεί, να διαπαιδαγωγηθεί, να ψυχαγωγηθεί και να γαλουχηθεί σωστά. Και είναι τόσοι και τόσοι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν να ξεστρατίσει ένα παιδί. Κι αυτό ισχύει πάντα, όχι μόνο στις μέρες μας. Οι κίνδυνοι αλλάζουν μορφές και τεχνικές, αλλά η ουσία και η επικινδυνότητά τους παραμένει το ίδιο δολοφονική, κυριολεκτικά σε επίπεδο ζωών και μεταφορικά σε επίπεδο χαρακτήρων των παιδιών.

Η οικονομική κρίση κατέστησε τους κίνδυνους για τα παιδιά πιο επιθετικούς και η τεχνολογική ανάπτυξη τούς κατέστησε πιο παραγωγικούς. Γι’ αυτό ένας γονιός, ένας δάσκαλος, πρέπει να είναι σήμερα δυο και τρεις φορές πιο προσεχτικός, πιο μεταδοτικός, χωρίς βέβαια να καθίσταται υπερπροστατευτικός δυνάστης.

Δεν θέλουμε τα παιδιά μας ούτε κλεισμένα μέσα σε προστατευτικό κέλυφος, αλλά ούτε και ανεξέλεγκτη βορά μέσα στο στόμα των λεόντων. Τα θέλουμε μέσα στη ζωή, μέσα στην κοινωνία, μέσα στους αγώνες, στη γνώση και την αγωνία που περικλείει όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά με τη σωστή στάση και συμπεριφορά. Τα θέλουμε παραγωγικά, δημιουργικά, χρήσιμα, ευαίσθητα και εφοδιασμένα με όλα τα εχέγγυα που θα τα καθιστούν ικανά να αυτοπροστατευθούν.

Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αποκαρδιωτικά. Το 27% των παιδιών που ζουν στην Κύπρο εξακολουθεί να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας και να βιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πάνω από 1,2 δισ. παιδιά στον κόσμο απειλούνται από τον πόλεμο, τη φτώχεια, τις διακρίσεις.  Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Save the Children σε έκθεσή της καταγγέλλει πως 20 άνθρωποι εκτοπίζονται κάθε λεπτό εξαιτίας των συγκρούσεων ή των διώξεων. Και ένα στα έξι παιδιά ζει σε περιοχές συγκρούσεων. Ένα εκατομμύριο παιδιά ζει σε χώρες που μαστίζονται από τη φτώχεια, 240 εκατομμύρια σε χώρες όπου μαίνονται συγκρούσεις και 575 εκ. ζουν σε χώρες, όπου οι διακρίσεις βάσει του φύλου κυριαρχούν.

Πόσα παιδιά, μόνα ή με τους γονείς τους, παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς αναζητώντας ασφάλεια και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης; Πόσα παιδιά χάνονται στο δρόμο της αναζήτησης ελπίδας και πατρίδας; Καμιά Ημέρα, λοιπόν, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο νόημά της όσο υπάρχει δυστυχία και κακοριζικιά στον κόσμο…