Κοινωνική ευημερία ίση με λίγα ευτελή κέρματα

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Πολλά είναι τα περιστατικά που συναντούμε καθημερινά με πρωταγωνιστές συμπολίτες μας, κυρίως ηλικιωμένους ή οικογενειάρχες με ελάχιστο εισόδημα, οι οποίοι μετρούν και υπολογίζουν μέχρι και το τελευταίο ψιλό στο πορτοφόλι τους, προκειμένου να συμπληρώσουν το μικρό ποσό που απαιτείται για να αγοράσουν κάτι.

Μια εικόνα που την αντικρίζω σχεδόν κάθε φορά που θα βρεθώ στο φούρνο, το περίπτερο, η αναμένοντας τη σειρά μου στο ταμείο του συνοικιακού σουπερμάρκετ. Και είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις από μόνοι τους αυτοί οι συμπολίτες μας σου τραβούν την προσοχή, καθώς μετρούν μεγαλόφωνα μέσα στη χούφτα τους τα ψιλά τους.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση γυναίκας γύρω στα 70, μπορεί και λιγότερο, η οποία περιμένοντας τη σειρά της στο ταμείο σε μπακάλικο στην περιοχή Αγίου Αθανασίου, είχε βγάλει το πορτοφόλι της και αδειάζοντας όλα τα ψιλά στη χούφτα της άρχιζε να μετρά. Φτάνοντας στο ταμείο, έβαλε τα πράγματα στον πάγκο… πεντέξι πράγματα όλα κι όλα… ένα σακουλάκι (από αυτά που δεν χρεώνονται) με κολοκυθάκια, ένα σακούλι (ρύζι ή φακές νομίζω), έναν καφέ, γάλα και μια συσκευασία με τρία ή τέσσερα σφουγγάρια (από αυτά που πλένουν τα πιάτα)… Τα πέρασε η ταμίας βγάζοντας το σύνολο της αξίας… θυμούμαι ότι ήταν 4 ευρώ και κάτι σεντ.

Όπως και να ‘χει, τα ψιλά που είχε στη χούφτα της η γυναίκα δεν έφταναν, οπότε μονολογώντας και κοιτάζοντας τους άλλους που περίμεναν πίσω της, ακούστηκε να λέει «τα ευλοημένα εν κανούν… εν να πρέπει να αλλάξουμε το δεκάευρο τζιαι εν πάει τζιαι τούτο… τζιαι ακόμα θέλει ο μήνας…»

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται -ποιος ξέρει πόσοι- συμπατριώτες μας. Στη συνείδηση όμως των κυβερνώντων φαίνεται ότι αποτελούν ψιλά γράμματα και δεν μετρούν αυτοί οι πολίτες, που για να καταφέρουν να βγάλουν τον μήνα τους μετρούν και υπολογίζουν ακόμα και τα ευτελή κέρματα του ενός, δύο και πέντε σεντ (αυτά τα καφέ που οι περισσότεροι τα περιφρονούμε και συνήθως τα αφήνουμε πεταμένα σε κάποιο τασάκι στο σπίτι ή σε κάποιο τρυπάκι στο αυτοκίνητο).

Αυτό είναι το κοινωνικό κράτος που προωθεί και υπερασπίζεται η κυβέρνηση Αναστασιάδη, που δεν χάνει ευκαιρία όλα αυτά τα χρόνια να μιλά για κοινωνική πολιτική και για προτεραιότητες που στοχεύουν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών.

Και βέβαια, ευτυχώς που γι’ αυτούς πολίτες υπάρχουν και οι εθελοντικές, οργανωμένες και μη πρωτοβουλίες, τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης που με διάφορους τρόπους προσπαθούν και σε κάποιο βαθμό καταφέρνουν και καλύπτουν την ελλειμματική ή και ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης.