Κυβέρνηση-μπάτλερ και όχι μόνο…

Του Τάσου Περδίου

Το ότι η σημερινή κυβέρνηση λειτουργεί ως αφοσιωμένος πολιτικός μπάτλερ για την ελίτ, τα τζάκια και ένα μικρό αριθμό μεγαλοεπιχειρηματιών του τόπου, δεν χρειαζόμασταν το σκάνδαλο του σφαγείου για να το καταλάβουμε.

Είναι ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία είναι συνεπής, συνεπέστερη δεν γίνεται για την ακρίβεια. Από την 1η Μαρτίου 2013 μέχρι σήμερα, μηδεμιάς μέρας εξαιρουμένης.

Αυτοί έκλεισαν τις Κυπριακές Αερογραμμές. Αφού παρέλαβαν μια ακμάζουσα εταιρεία την πρώτη δεκαετία διακυβέρνησης ΔΗΣΥ, άρχισαν να διορίζουν ολόκληρες γαλάζιες οικογένειες διπλασιάζοντας τον αριθμό των εργαζομένων από τα πρώτα 2-3 χρόνια. Με πολιτικό προϊστάμενο τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Τη δεύτερη δεκαετία της διακυβέρνησης ΔΗΣΥ, έψαλαν στην εταιρεία το δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Θα απολαμβάναμε, έλεγε και πάλι ο πολύς Αβέρωφ, τις χαμηλές τιμές από τους ιδιώτες τραλαλά τραλαλά. Μέχρι που ανακαλύψαμε ότι η διαδρομή Λάρνακα – Νέα Υόρκη κοστίζει το ίδιο με τη διαδρομή Λάρνακα – Αθήνα. Τον περασμένο Μάρτη μάς κτύπησε κατακούτελα η πανδημία. Και καταλήξαμε, σε περίοδο κρίσης επιπέδου εθνικής ασφάλειας, να εξαρτόμαστε από τις ανθρωπιστικές διαθέσεις των μετόχων των ιδιωτικών εταιρειών, αλλά και τις ανάγκες του τμήματος μάρκετινγκ αν θα φέρναμε μάσκες και αναλώσιμα από την Κίνα.

Από τη στιγμή που περιήλθε στα χέρια τους ο Συνεργατισμός, ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Μια κοινωνική κατάκτηση 100 χρόνων βρέθηκε στο άψε σβήσε στα χέρια μιας ιδιωτικής τράπεζας με μεθόδους που θυμίζουν εγκλήματα λευκού κολάρου βγαλμένα από σενάρια του Χόλιγουντ.

Αυτοί έδωσαν κοψοχρονιά το λιμάνι της Λεμεσού με εκτελεστικό όργανο τον πιο ανεκδιήγητο από τους ανεκδιήγητους υπουργούς στην ιστορία του τόπου. Κρύβοντας τη σύμβαση παραχώρησης από τη Βουλή, ωσάν και το λιμάνι και ο δημόσιος πλούτος είναι οικογενειακό χωράφι με ελιές και σε όποιον αρέσει. Οι εικόνες χάους τις πρώτες μέρες της αλλαγής διαχείρισης μπορεί να εξηγούνταν με λίγη καλή θέληση, αλλά η εκτόξευση στις ταρίφες, η αλλαγή πορείας των πλοίων προς τον Λίβανο και η απώλεια εσόδων για το κράτος μάς έμειναν αμανάτι την ώρα που τον πλούτο τον τσεπώνουν δύο πολυεθνικές.

Από τη στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία λοιπόν, δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση να επιβιώσει το σφαγείο της Κοφίνου και το ότι ο δημόσιος πλούτος πέρασε στα χέρια ενός και μόνο ιδιώτη και κατέληξε ιδιωτικό μονοπώλιο τουλάχιστον σε έναν τομέα της λειτουργίας του, ήταν φυσιολογική κατάληξη των πραγμάτων με αυτούς που μας κυβερνούν τα τελευταία σχεδόν 8 χρόνια. Όλα τα άλλα συμπαρομαρτούντα που μάθαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες για αόρατα χέρια στα ανώτατα δώματα που κάλυπταν τις παρανομίες και άλλα ωραία δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα απίθανα. Εκτός από ένα. Εδώ και καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτε δεν με εκπλήσσει με αυτούς και φυσικά το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου προς εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και ημέτερων ήταν αυτονόητο ότι θα γινόταν. Αλλά ομολογώ πως έπεσα έξω. Ότι θα έφταναν στο σημείο να κουκουλώσουν την αδήλωτη εργασία και μάλιστα σε μαζικό βαθμό, καλύπτοντας τη φρίκη της μαύρης εκμετάλλευσης ανθρώπων στα όρια της δουλείας, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ούτε καν από αυτούς…