Λόγοι ακαδημαϊκών

Του
Δημήτρη Παλμύρη

 

«Αν κυκλοφορούσαν στο Πανεπιστήμιο με τα σφυροδρέπανα η αστυνομία θα τους συλλάμβανε, δεν θα τους έβλεπε», είπε αστειευόμενος ακαδημαϊκός στους φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είχε προηγηθεί η ερώτηση εάν όντως κυκλοφορούν στο Πανεπιστήμιο μια μεγάλη ομάδα ξένων συνέδρων όπου ανάμεσά τους κάποιοι φέρουν κομμουνιστικά σύμβολά. Επρόκειτο για τους σύνεδρους της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, που φιλοξενεί αυτή την εβδομάδα η ΕΔΟΝ στην Κύπρο. Λέτε να ευαισθητοποιούνταν οι βουλευτές και οι αρχισυντάκτες του πατριωτικού χώρου, με αυτόν τον ακαδημαϊκό αστεϊσμό. Αυτοί δεν είναι που το τελευταίο διάστημα αναπτύσσουν θεωρίες για «έλεγχο» των καθηγητών του Δημοσίου Πανεπιστημίου; Ή μήπως τελικά θεωρούν απρέπειες μόνα όσα προσβάλλουν τους νεοναζί, που για το χατίρι τους τα βάζουν με συγκεκριμένο καθηγητή;

Ας ανοίξουμε λοιπόν την κουβέντα για το ποιος λέει τι: Στα Πανεπιστήμια υπάρχουν πολύ περισσότερες φωνές που πατάνε πάνω στις αντιλήψεις της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού. Αντιλήψεις που καταλήγουν να κάνουν και αστεία για διώξεις κομμουνιστών. Στα πρότυπα της ΕΕ φυσικά! Μήπως να βγάλουμε και τον Μαρξ από τα Πανεπιστήμια να τελειώνουμε; Αλλά ναι, αυτό σχεδόν το έκαναν στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Μέχρι σήμερα ο κυρίαρχος λόγος, από τα Πανεπιστήμια, μέχρι τα σχολεία, μέχρι τα βουλευτικά έδρανα είναι ο λόγος της εθνικίλας, της συντήρησης, του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς. Εάν καμία φορά γίνεται κάποιο θετικό βήμα, γίνεται γιατί το «άνοιγμα στις αγορές» απαιτεί κάποτε και μία εικόνα ανοχής της «διαφορετικότητας». Στο κάτω κάτω υπάρχουν και «αράπηδες» που κάνουν επενδύσεις. Όμως η κυριαρχία αυτού του λόγου είναι κυριαρχία ταξική. Είναι κυριαρχία πάνω σε θεσμούς και δομές από τις οποίες κάποιοι τρώνε και πίνουν και έτσι έχουν ανάγκη να αναπαράγουν το λόγο, το παραμυθάκι στο οποίο βολεύονται. Έτσι έχουμε ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους δημοκράτες να αστειεύουν για συλλήψεις κομμουνιστών. Έτσι έχουμε ανθρώπους υποτελείς στο κατεστημένο οι οποίοι θέλουν να ασκούν ελέγχους για να αναπαράγεται ήσυχη η κυρίαρχη ιδεολογία.

Επομένως απαραίτητη απάντηση σε αυτό το λόγο, δεν είναι μόνο να αρθρώνεται ο αντίπαλος λόγος. Πρέπει αυτός να αποκτά τη δική του υλική βάση και χώρο όπου κυριαρχεί. Και αυτή την αποκτά μόνο εάν σφυρηλατηθεί μέσα από καθημερινούς και σκληρούς αγώνες της βιοπάλης. Εάν γίνει πρακτική δύναμη. Εάν γίνει λόγος της οργάνωσης των άμεσων συμφερόντων όσων δεν έχουν τίποτα και χτίζουν τα πάντα. Δεν φτάνει μόνο να καταφεύγει στα δικαιώματα ελευθερίας έκφρασης (που ούτως ή άλλως ο κυρίαρχος λόγος έχει περισσότερη δύναμη να τα ασκεί). Όταν αυτό το δικαίωμα στηρίζεται σε λαϊκές δυνάμεις, ας δούμε πόσο εύκολα θα ζητάνε και τα ρέστα οι απολογητές της συντήρησης!

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy