Μα πού ζείτε, κύριοι κυβερνώντες;

Της Ελένης Κωνσταντίνου
Oταν ακούμε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να μας λέει ότι η οικονομία γύρισε σελίδα και ότι βρίσκεται στο δρόμο της πλήρους αποκατάστασης, ή ότι στην Κύπρο βιώνουμε ένα νέο οικονομικό θαύμα, καθώς και τον Υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη να λέει ότι το
πρόγραμμα που ακολουθεί η Κύπροςφέρνει αποτελέσματα και πρέπει να το συνεχίσουμε, διερωτόμαστε αν αντιλαμβάνονται τα όσα διαδραματίζονται γύρω τους.

Είναι άξιον απορίας το πώς οι κυβερνώντες εισπράττουν μόνο θετικά όταν η ανεργία συνεχίζει να «καλπάζει» και συνάνθρωποί μας υποφέρουν από τις πολιτικές λιτότητας.

Ως παράδειγμα, ο κ. Γεωργιάδης φέρνει την Ιρλανδία και την Πορτογαλία οι οποίες ολοκλήρωσαν το δικό τους πρόγραμμα και καταγράφουν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Βέβαια, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τους αριθμούς.

Γιατί μπορεί τυπικά μια χώρα να βγαίνει από το μνημόνιο αλλά ο κλοιός του συνεχίζει να ταλανίζει τους πολίτες. Για τον απλό καθημερινό άνθρωπο που η μόνη του έγνοια είναι να έχει ένα πιάτο φαΐ για να ταίσει τα παιδιά του όλα αυτά είναιψιλά γράμματα. Η ουσία είναι εάν θα έχει δουλειά, εάν θα μπορεί να εξασφαλίσει έναν αξιοπρεπή μισθό και αν θα μπορεί
να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η Πορτογαλία που επικαλείται κάθε τρεις και λίγο ο κ. Γεωργιάδης μπορεί να βγήκε θεωρητικά από το μνημόνιο, όμως η λιτότητα σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αναμένεται ότι θα συνεχιστεί ως το 2035. Το σίγουρο είναι ότι σε όλες τις χώρες
που εφαρμόζονται μνημόνια τα σπασμέ να καλούνται να τα πληρώσουν οι πολίτες.

Το τίμημα βαρύ σε όλες τις μορφές της εξαθλίωσης και της υποταγής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Πριν ένα χρόνο περίπου σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα μας
η ευρωβουλευτίνα Ινες Ζούμπερ (ΕΕΑ/ΒΠΑ, Πορτογαλία) είχε αναφερθεί στο νέο φαινόμενο της πορνείας πουταλανίζει τη χώρα της.

Συγκεκριμένα,μας ανέφερε: «Να σας πω ότι τώρα στη χώρα μου έχει εμφανιστεί ένα νέο φαινόμενο πορνείας.Καθημερινά γυναίκες 4045 ετών, σύζυγοι, μητέρες μέσα στην απελπισία τους από την οικονομική κατάσταση, την ανεργία, τη φτώχεια βγαίνουν στους δρόμους. Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, να ταΐσουν τα παιδιά και αφού και οι σύζυγοι τους είναι άνεργοι, εκπορνεύονται».

Ολα αυτά δεν τιμούν κανένα και σίγουρα δεν μπορούν να παραγραφούν με κανένα θετικό ρυθμό ανάπτυξης ή έξοδοστις αγορές. Ολα αυτά τα οποία βίωσαν άνθρωποι θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα για να μας υπενθυμίζουν τη βαρβαρότητα των πολιτικών που κάποιοι τρίτοι επέβαλαν με την ανοχή πολλές φορέςτων ίδιων των κυβερνήσεων.

Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι η όποια έξοδος από το μνημόνιο μπορεί να ξεγράψει τα δεινά τα οποία βιώνουν καθημερινά οι λαοί και ότι τόσο εύκολα θα τους δώσουν συγχωροχάρτι.