Μαζεύοντας εθνικιστικούς καρπούς

Του ∆ηµήτρη Παλµύρη

Το τελευταίο διάστηµα υπάρχει µια υστερία της ακροδεξιάς που θέλει τον µοναδικό Τ/κ ευρωβουλευτή να πρέπει να τοποθετηθεί, ή καλύτερα να «απαντήσει» ή να «απολογηθεί», κατά την άποψή τους σε ό,τι ζήτηµα αποφασίσουν αυτοί πως οφείλει, απλά και µόνο εξαιτίας της καταγωγής του. Ωστόσο το φαινόµενο αυτό ξεπερνά τις οµάδες των γραφικών ακροδεξιών και αποτελεί µέρος µια πιο µαζικής αντίληψης.

Όσο απογοητευτικό και αν ακούγεται, αυτό είναι µάλλον πραγµατικό. Όταν τα πρώτα τέτοιου είδους ερωτήµατα τα έθεσε το ίδιο το κυβερνών κόµµα, γιατί να µην νοµιµοποιείται ο κάθε πολίτης να σκέφτεται µε τον ίδιο τρόπο; Πρώτος ο ∆ηµοκρατικός Συναγερµός ζητούσε επίµονα από το ΑΚΕΛ και τον ίδιο τον Νιαζί να του παρουσιάσουν πιστοποιητικά πατριωτισµού απλώς και µόνον επειδή είναι αυτός Τ/κ ή επειδή το ΑΚΕΛ απευθύνεται και στην άλλη κοινότητα.

Από εκεί και πέρα, τι εµποδίζει τον καθένα να επιτίθεται τόσο στον συγκεκριµένο ευρωβουλευτή όσο και στην ίδια την Αριστερά, οι οποίοι πρέπει τάχα να απαντούν στις προκαταλήψεις και τη στενοµυαλιά που καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες στον δύσµοιρο αυτό τόπο;

Αυτό δείχνει κιόλας πόσο ανειλικρινής ήταν η προσπάθεια του ∆ΗΣΥ να κάνει ανοίγµατα προς την άλλη κοινότητα. Γιατί είναι εύκολες οι απολιτικοποίητες συναντήσεις. Όµως εκεί που χτίζεις πραγµατικά γέφυρες είναι όταν εµπλακείς πολιτικά µε τον «Άλλο» και όταν µάλιστα αυτή η πολιτική ζύµωση οδηγήσει και στην πολιτική εµπιστοσύνη να τον επιλέξεις σε θέσεις εξουσίας. Όταν λοιπόν παρουσιάστηκε αυτή η ευκαιρία στον Συναγερµό, το να έχει ως πολιτικό αντίπαλό του έναν Τ/κ, αντί να αδιαφορήσει για την καταγωγή του και να επικεντρωθεί στις πολιτικές του θέσεις, επέλεξε το αντίθετο.

Τότε πώς περιµένουν τον κόσµο που γαλουχήθηκε στα εθνοκεντρικά σχολεία των συναγερµικών αξιών, που είναι παρόµοιες µε του Χαµπιαούρη και του ΕΛΑΜ, να εκλάβει το γεγονός πως ένας Τ/κ θα βρίσκεται σε θέση εξουσίας; Πώς θα διδάξουν αύριο αυτούς τους ανθρώπους να αποδεχθούν το γεγονός πως σε ένα δικοινοτικό κράτος θα κυβερνούν και οι Τ/κ;
Το ότι οι επιθέσεις στο ΑΚΕΛ και στον Τ/κ ακαδηµαϊκό συνεχίζονται, αποδεικνύει το αυτονόητο. ∆εν επρόκειτο για ατυχή προεκλογική τακτική.

Ήταν το συνειδητό µάζεµα των καρπών που οι ίδιοι καλλιέργησαν. Γι’ αυτό και ήταν τόσο καλοί σε αυτό. Γι’ αυτό και το σύνθηµά τους εξαπλώθηκε και συνεχίζει τη δράση του και µε το πέρας των εκλογών.
Ούτως ή άλλως οι κινήσεις τους µετά το Κραν Μοντανά δείχνουν πως δεν θέλουν να µοιραστούν την πίτα της εξουσίας -µε τους πύργους, τους γαµπρούς και τους κουµπάρους- µε τους Τ/κ. Για όσο αυτοί θα τρώνε περισσότερα υπό αυτό το στάτους κβο, για όλο τόσο θα ζητούν δηλώσεις µετάνοιας από τους υπόλοιπους.