Με εργατική ενότητα πολλά μπορούν να γίνουν

Του Γιάννη Κακαρή

Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού από την κυβέρνηση έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές, με τα δεδομένα να είναι καταθλιπτικά, αφού οι εταιρείες ανέβασαν τα τέλη στα ύψη. Ο αριθμός των πλοίων που ελλιμενίζονται στο λιμάνι της Λεμεσού και το διαμετακομιστικό εμπόριο έχει μειωθεί δραματικά, με αποτέλεσμα να έχουν επίσης μειωθεί τα έσοδα για το κράτος, καθιστώντας ζημιογόνα την Αρχή Λιμένων, όταν τα τελευταία τέσσερα χρόνια πριν την ιδιωτικοποίηση κατέβαλε στο κράτος μέρισμα από κέρδη ύψους 89 εκατομμυρίων ευρώ.

Ένα ακόμα πιο σημαντικό γεγονός είναι ότι οι εταιρείες ενέτειναν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, καταπατώντας διαρκώς τα εργασιακά τους δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις. Έτσι, φτάνοντας στα όριά τους, σύσσωμοι οι λιμενεργάτες έδωσαν προειδοποίηση ότι θα κατέλθουν σε απεργία.

Μάλιστα, όπως φαίνεται, η κατάσταση είναι τόσο άθλια, που ανάγκασε και τη ΣΕΚ να υπογράψει την επιστολή προειδοποίησης, ωστόσο λογικά κάτι «μεσολάβησε» μέχρι την απεργία, για να ταχθεί, τελικά, ενάντια.

Μια μέρα πριν, η συντεχνία της ΣΕΚ στα λιμάνια εξέδωσε ανακοίνωση καλώντας τα μέλη της να εργαστούν κανονικά, ενώ κατήγγειλε την απεργία ως «παράνομη και εκτός συνδικαλιστικών θέσμιων». Την ίδια ώρα ο γραμματέας της συντεχνίας της ΣΕΚ έσκιζε τα ιμάτιά του από τηλεοράσεως κατηγορώντας ότι η καθοδήγηση της ΠΕΟ είναι λανθασμένη και ότι καλλιέργησε στο μυαλό των λιμενεργατών πως πρέπει οπωσδήποτε να κλείσουν το λιμάνι «πιστεύοντας ότι τους ανήκει».

Όλο αυτό το σκηνικό δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει, αφού για ακόμα μια φορά φάνηκε ότι διατηρείται ο αντιδραστικός της χαρακτήρας. Την ώρα που έπρεπε να δράσουν δυναμικά και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, η συντεχνία έκανε πίσω, καλώντας σε απεργοσπασία.

Τους λόγους μετάλλαξής της πρέπει η ίδια η ΣΕΚ να τους εξηγήσει, ωστόσο μέχρι τότε μπορούμε να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε.

Σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει γάντι η λαϊκή ρήση «ο νούρος του σιήλλου εν ισιώνει», αφού τα ίδια έπραξαν και κατά τους απεργιακούς αγώνες του 1948. Να θυμίσουμε ότι η πιο μαύρη σελίδα στους τότε αγώνες ήταν η απεργοσπασία, η οποία ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας των λεγόμενων Νέων Συντεχνιών και της τότε ηγεσίας της ΣΕΚ με τους εργοδότες και την αποικιακή κυβέρνηση. Δραστηριότητα για την οποία έγινε έντονη προσπάθεια να καλυφθεί πίσω από πατριωτικά συνθήματα και εθνικιστικές κορώνες.

Παρ’ όλ’ αυτά, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης απεργίας υπήρξε αξιοσημείωτη εργατική ενότητα, με τους εργάτες – μέλη της ΣΕΚ να εναντιώνονται στο κάλεσμα της συντεχνίας τους γυρίζοντάς της την πλάτη, αφού ζώντας καθημερινά την εκμετάλλευση στο πετσί τους δεν έβλεπαν άλλη λύση από την κλιμάκωση του αγώνα. Έτσι έδειξαν πως όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούν να πετύχουν πολλά.